Tentoonstelling 'Bowie @ the Bib'

Op 8 maart verscheen ‘The Next day’, het nieuwe album van David Bowie. Twee maanden daarvoor, op de 66ste verjaardag van de popmuzikant, verscheen de eerste single uit dat album. Hiermee was Bowie er terug na enkele jaren stilte en geruchten over ziekte.

David Bowie wordt gezien als een uiterst invloedrijk rockmuzikant, artiest en acteur, vanaf de jaren zestig tot heden. Hij is bekend vanwege wereldhits als Space Oddity, Changes, Ziggy Stardust, Let's Dance, Dancing in the Street, Heroes en Under Pressure. Daarnaast is hij bekend van de verschillende imago's, die vooral in de jaren zeventig excentriek te noemen waren.
Zijn album ‘The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars’ (1972) wordt beschouwd als een van 's werelds beste conceptalbums ooit. Bowie verzamelde tijdens zijn carrière bekende muzikanten om zich heen en werkte samen met popiconen als Lou Reed, Tina Turner, David Gilmour, Iggy Pop, Queen en Brian Eno.

Tentoonstelling

Een trouwe bezoeker van de bibliotheek is een vurig fan en intens verzamelaar van alle singles, albums en films van (of met) David Bowie.
Van 15 mei tot 15 juni gunt hij de bezoekers van de bibliotheek een blik in zijn verzameling.
Het wordt een verrassende kennismaking voor al wie de voorbije decennia de popmuziek volgde en onvermijdelijk Bowie op zijn of haar weg tegenkwam.

De lener wenst anoniem te blijven, maar vertelde ons wel over zijn passie en zijn idool.
In de Gemeentelijke infokrant van mei vond je een korte en ‘gepolijste’ versie van het gesprek. Lees hier de uitvoerige en ‘ongekuiste’ versie!

Hoelang ben je al fan van David Bowie?

Sedert ik met hem op de schoolbanken zat… euh, niet dus.
Ik was eigenlijk meteen ‘verkocht’ via de single ‘Space Oddity’. Hoewel ik het toen niet helemaal begreep, wist ik wel dat het over ruimtereizen ging en hoe dat blijkbaar ook verkeerd kon aflopen. In die periode las ik sciencefictionverhalen per lopende meter, dus dat sloot netjes aan.
Bowie is echter pas helemaal bij mij boven water gekomen toen Radio Caroline – een Britse zeezender die enkel rockmuziek speelde en niet vies was van lp-fragmenten – elke dag mijn vaste afspraak werd. Op die manier kwam het toentertijd nieuwe ‘The Jean Genie’ mijn slaapkamer binnen gedenderd en leerde ik eerdere muziekjes zoals ‘The Man Who Sold the World’, ‘Ziggy Stardust’, ‘Moonage Daydream’ en ‘Life on Mars?’ kennen. Ik denk dat ik toen zo’n 13-14 jaar was.
De muziek van Bowie was toen nauw verwant aan de glamrock van in onze contreien populaire groepjes als Mud, Sweet en Slade, maar het had toch een ietsje meer. Het was niet zo rechttoe rechtaan. Er was meer variatie. Het ademde een wat mysterieuzer sfeer uit, waarschijnlijk ook omdat in die tijd de radio je enige bron was als je iets met rockmuziek had. Pas later kwam de mogelijkheid om op tv naar het Nederlandse TopPop of het Britse Top of the Pops te kijken en voor het eerst ook Bowie aan het werk te zien.
Vrij snel had ik door dat hij een lp-artiest was met goeie singles in tegenstelling tot veel single-artiesten met kwalijke lp’s.
Maar om op je vraag te antwoorden, ik ben al zo’n goeie 40 jaar fan.

Ben je exclusief Bowie-fan of hou je van meer muziekjes? Welke voorkeuren heb je?

Ik ben nogal breed als het over muziek gaat. Grosso modo is rock mijn ding (zoals Led Zeppelin, The Killers, Roxy Music, Foreigner, Arcade Fire, Styx, Rammstein, The Stranglers en Bruce Springsteen), maar ik ben ook te vangen voor de cajunmuziek van de Balfa Brothers, Nederlandstalig werk van Boudewijn de Groot of Zjef Vanuytsel, elektronische muziek à la Kraftwerk, country van Johnny Cash, Frans chanson zoals van Renaud of Moustaki…
Hoofdzaak is dat er een melodie moet zijn (en als het even kan dat er ook een verhaaltje bijhoort dat verder gaat dan het klassieke karamellenvers). Death metal, shoegaze, free jazz, techno… I’m sorry.

Bleef je hangen aan een bepaalde periode van hem of bleef je hem in al zijn periodes onvoorwaardelijk trouw?

Het was –zoals bij velen – in 1983 toch even slikken bij ‘Let’s Dance’. Een echt commerciële toestand, maar… wel verdomd goed gemaakt. Ik heb ‘Let’s Dance’ net als ‘Tonight’ en ‘Never Let Me Down’ onmiddellijk gekocht, maar het is wel de periode die in wezen het minst interessant was én is.
Ik heb pas opnieuw dezelfde drive gekregen wanneer hij samen met Brian Eno de plaat ‘Outside’ maakte. De ‘ouwe’ was toen namelijk eindelijk echt terug.

Wat maakt Bowie zo bijzonder voor je: enkel de muziek, of ook de hype die hij al zijn hele leven opwekt?

Eerlijk gezegd ‘de hype’ kan me gestolen worden. Ik heb nooit een poster van de man opgehangen, laat staan gekocht. Ik ben geen lid van zijn fanclub. Ik heb me nooit bezig gehouden met het aanleggen van knipselmappen. Ik heb geen T-shirts met de man zijn hoofd erop. Ik heb nooit make-up gebruikt. Ik ga verder ook niemand bekeren als het gaat over ‘Wie is de beste rockartiest ?’. Voor mij is dat duidelijk, de rest laat me Siberisch koud. Ik verzamel zijn werk : muziek en films. End of story.

Hoe begon je aan je verzameling: heel bewust (wellicht niet) of eerder door toeval (wellicht wel)?

De veronderstelling is verkeerd, denk ik.
Ik had op mijn zestiende genoeg gespaard om een eerste platenspeler te kunnen kopen en samen met die aankoop kocht ik mijn eerste plaat: ‘Station to Station’ van David Bowie. Van dan af kocht ik alles was hij uitbracht en kocht ik ook zijn vorig werk.
Van ’82 tot ’90 ben ik actief bezig geweest met radio-maken en ik maakte toen dingen in de lijn van Radio Caroline : een heel breed palet aan rockmuziek aanbieden voorzien van wat informatie en mijlenver verwijderd van de Vlaamse schlager, het accordeon en ‘Het gezellige bakje koffie…’ dat de vrije radio’s zo hatelijk maakte.
Feit is dat ik nogal wat tijd spendeerde in platenzaken in binnen- en buitenland en dan kom je plots bij uitgaven van Bowie-platen met bv. een andere hoes. En dan wil je die ook…  En voor je het weet ben je vertrokken.
Je moet weten dat een 45-toeren plaatje in de seventies bijna in elk land waar het werd uitgebracht een ander hoesje kreeg… En nu heb ik van bepaalde singles meer dan 25 verschillende exemplaren.
En eens je begint te verzamelen dan wordt het bijna een ziekte…  Gelukkig één waar ik me nog niet zo snel het geneesmiddel zal voor kopen.

Herinner je je nog je eerste verzamelobjecten? Hoe oud was je toen?

Zoals ik eerder zei, ik was zestien toen ik een eerste keer officieel een plaat van Bowie kocht. Daarvoor had ik mijn ding gedaan met cassettes (yup… toen werd ook al illegaal gekopieerd).

Wat verzamel je, hoe beperk je je collectie?

Ik verzamel alle albums en singles in hun diverse uitgaven (vinyl, cd, mini disc, cassette). Verder verzamel ik alle films waarin hij een rol vertolkte op dvd en/of laser disc.
Voor de rest heb ik één biografie en een paar muziekmagazines waar Bowie een significant deel van uitmaakt. Niks echt fenomenaals op dat vlak.

Besteed je er veel geld aan?

Laat ons zeggen… genoeg. Te specifiek worden zou de vrouw des huizes op stang kunnen jagen, hoewel ze ook wel fan is.
Maar zo’n verzameling bouw je jaar na jaar op en dus wordt de kostprijs in tijd uitgesmeerd. Alles bij elkaar moet het toch al een kapitaal vertegenwoordigen, maar het echt bijhouden doe ik niet. Ik ben zo’n beetje als een roker. Die geniet van het moment en houdt zich niet zo bezig met hoeveel zijn roken op jaarbasis kost.

Hoe bouw je je verzameling op: rommelmarkten, uitwisseling onder ‘lotgenoten’, via e-Bay…

Alles begon met het als muziekliefhebber aankopen van lp’s en singles op moment dat die uitkwamen. Pas jaren later is het wat ‘ernstiger’ geworden en is het ‘deze muziek graag horen’ verworden tot ‘deze muziek graag horen en ze in alle maten en gewichten verzamelen’.
En daar zijn e-Bay, platenmarkten in binnen- en buitenland, tweedehandszaken en rommelmarkten inderdaad niet vreemd aan. Uitwisseling onder ‘lotgenoten’ is er nog nooit van gekomen. One buys to keep, you know…

Koop je ook zijn cd’s als een gewone muziekliefhebber of moet het altijd iets meer, iets anders, iets speciaal zijn?

Ik koop zijn ‘reguliere’ cd’s,maar ook de limited versions, de numbered versions, de picture discs, de anniversary-releases, de re-releases, de collector items, enz.  Het mag dus inderdaad iets meer zijn.

Ga je ervoor naar beurzen, tentoonstellingen?

Inderdaad. Ik ga altijd grasduinen in het aanbod tijdens de Kortrijkse platenbeurs in de Xpo. Ik ga verder ook regelmatig naar London waar er op Spitalfields Market tweewekelijks ook een platenbeurs plaats vindt.
En voor het overige, als ik op reis ben, vind ik ook wel altijd een rommelmarktje of een platenwinkeltje waar ik iets naar buiten sleep.
Op vlak van tentoonstellingen is het niet zo massaal. Twee jaar terug was ik in London voor de ‘Beatles to Bowie’-tentoonstelling in de National Portrait Gallery en binnenkort ga ik opnieuw naar London voor de ‘Bowie Is’-tentoonstelling in het Albert & Victoria Museum.

Op welk object ben je heel trots, of wat is voor jou het dierbaarste? Een object met een bijzonder verhaal?

Da’s een moeilijke…  Ik heb wel een paar zeldzame dingen, maar echt trots ben ik daar nu ook weer niet op. Het komt er meer op neer op de juiste tijd op de juiste plaats te zijn en het te kopen, niet?
Maar laat ons zeggen dat ik – naast aan ‘Station to Station’ - vooral vasthou aan de lp ‘Low’’. Ik kocht de lp in London toen ik er op schoolreis was en hij is meer dan alle andere blijven ‘plakken’. Toffe schoolreis, fantastische plaat en toen voor het eerst echte vlinders in de buik… en op die manier blijven dingen makkelijker plakken. Ja toch?
‘Low’ herbergde een soort ‘rauwe’ back-to-basics muziek die zich niet in één van de gangbare hokjes liet onderbrengen. Dingen als ‘Sound and Vision’, ‘Be My Wife’ en ‘Always Crashing in the Same Car’ staan nog altijd als een huis.
En de hoes – hoewel beestig simpel – vind ik nog altijd zijn beste.

Welke Bowie-plaat is voor jou de allerbeste?

Dat ik het niet weet. Vraag me liever naar een top 3… en dan komen we – afhankelijk van de stemming – in willekeurige volgorde uit bij ‘Station to Station’, ‘Low’ en ‘Hunky Dory’.

Wat vind je van zijn nieuwe cd? Heb je ‘m al…?

Heb je hem al? Hallo?!  Ik heb de reguliere cd-versie, de versie met 3 extra tracks en de vinyl versie (2 lp’s inclusief bijhorende cd). En er volgen nog 2 Japanse cd’s waar nog eens een extra track bovenop de andere 3 te vinden is.
En wat ik er van vind? ‘The Next Day’ is dik in orde. Even wat gevreesd voor een wat traag langzaam doodbloedend geheel (mij baserend op de eerste single), maar dat is het niet geworden. De man is 66 en doet zijn ding alsof hij 30 jaar jonger is. De nieuwe Bowie vind ik één van zijn beste albums van de afgelopen 30 jaar. Zegt genoeg zeker?
Ook plezant te horen dat hij alle voorspellers van zijn naderende dood in de eerste track het nakijken geeft als hij zingt : ‘Here I am, not quite dying!’.

Ga of ging je vaak naar concerten van Bowie?

Dat valt wat tegen eigenlijk. Ik zag hem in november 2003 in Antwerpen. Prachtig concert, heerlijke ambiance en een relaxte Bowie met een meesterlijke band. Daarna is hij niet meer aan toeren toegekomen.
En daarvoor ben ik er eigenlijk altijd om één of andere reden niet geraakt: ziek zijn, niet echt wakker liggen van zijn Tin Machine project, andere verplichtingen, platzak zijn,…
De kans is reëel dat er nog een nieuwe tour komt en dan ben ik daar. Wat dacht je?!

Bowie @ the Bib
Van 15 mei tot 15 juni in de bibliotheek (Vanackerestraat 20)
Gratis toegang tijdens de openingsuren