dinsdag 13 december 2016

0

Aagje en Stephanie en de parabel van de talenten

Dit najaar verschenen twee boeken van jonge Wevelgemse auteurs. In ‘Veerkacht’ kijkt Aagje Vanwalleghem terug op haar carrière als topturnster. Stephanie Coorevits geeft in ‘De romantische komedie’ een bijzondere kijk op de onmogelijkheid van de levenslange romantiek in een relatie.

Stephanie, je boek is erg persoonlijk. Is het het verhaal van jij en je vriend Simeon?

Het is absoluut 100% autobiografisch. Het boek is er gekomen vanuit een soort frustratie betreffende sociale media en hoe iedereen daarop altijd doet alsof alles perfect is. Dat is niet zo en als je denkt dat dat wel zo is, dan word je daar bijzonder ongelukkig van. Ik denk dat ik een redelijk doorsnee relatie heb en het is dan ook de bedoeling van het boek om dat te tonen. Om te zeggen: het is ok om normaal te zijn.

Hoe reageert Simeon en wat vinden de vrienden van het verhaal?

Iedereen reageert heel positief. Maar als ze het niet goed zouden vinden, zouden ze dat wellicht niet recht in mijn gezicht zeggen. Simeon was een beetje bang dat ik hem als een botte neanderthaler zou neerschrijven. Maar hij heeft  het boek gelezen en moest toegeven dat dat 'niet echt zo was'. Hij vond het heel grappig. Wat een groot compliment is want Simeon is zelf één van de grappigste mensen die ik ken.

De titel is heel mooi. Dekt hij volledig de lading van wat je met het boek wil?

Dankjewel en eigenlijk wel. Mijn boek is een parodie op romantische komedies. Het begint daar waar de meeste romantische komedies eindigen: wanneer de verliefdheid over is en je 'opgescheept' zit met een langdurige relatie. Dat is niet altijd ideaal maar je kan er dus maar beter mee lachen op die momenten dat het even tegen zit.

Aagje, ook de titel van jouw boek is erg goed gekozen. ‘Veerkracht’ doet natuurlijk spontaan denken aan turnsport. Toch is het geen boek dat een overzicht biedt van je turncarrière. Waarover gaat het?

Het is een boek over vallen en opstaan. Ik heb in de 29 jaar dat ik leef vaak moeten vechten om terug te komen, er weer te staan na blessures en tegenslagen. Veerkracht gaat hand in hand met het al dan niet snel de moed laten zakken. Je mag niet bij de pakken blijven zitten.
‘Veerkracht’ is dus niet alleen een sportief verhaal. Mijn topsportverhaal wordt omgevormd tot een schatkist vol inspiratie voor iedereen die het verschil wil maken in topsport, maar ook in het leven. Talent is één zaak, maar zonder het verwerven van bepaalde skills en denktechnieken kun je nooit doorbreken in een wereld waar elk resultaat staat of valt met een duizendste van een punt.

Ook jij gaat kwistig om met veel talenten, Stephanie… Je bent hobbykok, mediafiguur, columniste, schrijfster…

Ik wil zo veelzijdig mogelijk zijn. Ik ben absoluut niet gelovig maar ik moet altijd denken aan de parabel van de talenten. Ik vind die heel veelzeggend. Ik ga bewust op zoek naar die dingen waar ik goed in ben en probeer die zo goed mogelijk te ontwikkelen. Ik zou het heel jammer voor mezelf vinden om maar één talent te ontwikkelen, dat is zo beperkend. Als mens evolueer je ook, met ouder worden leer je meer over jezelf, ontwikkel je nieuwe aspecten die dan weer nieuwe kansen met zich meebrengen en dat is heel boeiend om te ervaren.

Van talent gesproken. Aagje, jij haalde in 2004 in Athene de finale van de Olympische Spelen. Wat herinner je je nog van je Olympische prestatie?

De sfeer in het Belgische team, de kwalificatiewedstrijd die heel goed verliep maar waar ik tot de laatste seconde moest afwachten of ik de finale had gehaald, de spanningen en ontladingen die zo’n Spelen met zich meebrengen. Opluchting, geluk, teleurstelling worden op zo’n moment extra in de verf gezet. De finale halen op de Olympische Spelen is een ervaring om altijd te koesteren.

Vorige zomer waren er de Olympische spelen in Rio de Janeiro. Hoe beleefde je die? 

Ik bekeek deze voor het eerst van op een bepaalde afstand. London 2012 was moeilijker, ik was 3 maanden daarvoor gestopt met turnen. Van Rio heb ik echt genoten. Sport en topsport in het algemeen, kijken naar atleten die het allerbeste uit zichzelf willen halen op het belangrijkste event ter wereld voor topsporters, de emoties die bij zo’n evenement gepaard gaan. Prachtig om te zien.
Momenteel geef ik nog commentaar voor Sporza en volg het reilen en zeilen in turnen op de voet. Ik heb nog contact met de Belgische gymnasten. Ik volg het zeker nog, al is het  vanop een bepaalde afstand.

Nu woon je in Oudenaarde. Mis je Wevelgem en je familie? Mis je je thuisland?

Mijn man en ik zijn niet echt mensen om ons hele leven op eenzelfde plek te blijven wonen. We gaan wonen waar de toekomst ons brengt. Oudenaarde is heel fijn om wonen, maar zo was Vlierzele , waar we 5 jaar hebben gewoond ook. In Wevelgem komen we nog wekelijks. De band met het thuisfront is er nog steeds en Noa speelt graag met haar Wevelgemse nichtjes en neefje .
Ik mis wel eens de Braziliaanse mentaliteit en klimaat. De mensen leven er anders. Minder gejaagd, terwijl het ook heel harde werkers zijn. Brazilië is hoe dan ook mijn favoriete reisbestemming.

Stephanie, jij woont momenteel in de Wevelgemse Roeselarestraat. Is dat je ultieme en gedroomde woonplaats? 

Ik woon graag in mijn huis maar ben niet per se gehecht aan Wevelgem en al zeker niet aan de Roeselarestraat want dat is nu niet bepaald een idyllische plek. Ik zie me dan ook zeker nog verhuizen in de toekomst. Momenteel heb ik mijn zinnen gezet op Brussel, Gent of Antwerpen. Ik heb geen kinderen, ben nog relatief jong en het bruisende van een stad spreekt me wel aan. Ik denk dat ik voorlopig wel België als uitvalsbasis zou behouden en intussen heel veel wil blijven reizen. Ergens geloof ik dat ik ooit op een plek zal aanbelanden waarvan ik zeg: Ja, dit is het, hier wil ik wonen en hier voel ik me thuis. Ik denk dat dat Italië is, maar Simeon is het daar absoluut niet mee eens.

---

Stephanie Coorevits (1984) werkt als psychologe. Ze is gekend van televisieprogramma’s als ‘De beste hobbykok van Vlaanderen’ en ‘Temptation Island’. Ze schrijft columns over koken en relaties in ‘Dag allemaal’ en 'De krant van West-Vlaanderen'.
Aagje Vanwalleghem (1987) is gewezen topturnster. Ze haalde de Olympische finale in Athene 2004. Nu is ze commentator voor turnwedstrijden bij Sporza, personal trainer en geeft ze lezingen over talentontwikkeling. Ze nam deel aan 'Expeditie Robinson' en 'Eeuwige roem'.


vrijdag 14 oktober 2016

0

Gullezen: op zoek naar boekenverhalen uit Gullegem

In het kader van Gullegem 950 gaat de bibliotheek op zoek naar Gullegemse boekenverhalen. 
Welke boeken herinner jij je nog uit je schooltijd? Welke Gullegemse leraar kon goed vertellen? Herinner je je nog de bib van vroeger?
Iedereen leest in Gullegem! Op de Facebookpagina Gullezen laten we alle Gullegemnaren vertellen over wat en hoe en waar ze lazen en lezen.

Dominiek Vandevenne, uitgeweken Gullegemnaar en redacteur bij Woestijnvis, bijt de spits af. Hij vertelt op zijn gekende wijze over vijf boeken die hem raakten.
En voorwaar: nog voor hij de Nobelprijs literatuur kreeg, was Bob Dylan al een literaire held van Dominiek.

Hans Dorrestijn: 'Dorrestijns' vogelgids'
Ik ben een vogelliefhebber, dat is intussen gekend, vooral bij de koolmeesjes in mijn tuin die ik ‘s winters met lieve woordjes en vetbollen vertroetel. Voor al je encyclopedische kennis van het vogelrijk, raad ik de ANWB-vogelgids aan. Daarin vind je alles wat je moet weten over vogels. En ook alles wat je niet moet weten, bijvoorbeeld over de roep van de waterpieper, die klinkt volgens de ANWB-vogelgids als ’zruu zruu zruu-zruu-zruu-zruu-zuu-zuu-zuuzuu-zuuzuuzuu zuuzuuzuu scrrirIRR-scirirIRR-scirirIRRSUUUuu-SUUuu PSIIIeh-PSIIIeh-PSIIIeh'. Ik vind dit niet uit, het staat er echt zo, op bladzijde 264.
Als je graag iets bijleert maar ondertussen ook met de glimlach van pagina naar pagina vliegt, neem dan Dorrestijns vogelgids. Ik volg Hans Dorrestijn al jaren, zijn depressieve verhalen, zijn boeken waar de faalangst van afdruipt, zijn galgenhumor over dronkenschap en falende liefdes, en zijn geestige liedjes. Hans Dorrestijn is ook een vogelaar. Op zijn manier: onbeholpen, grappig, aandoenlijk en herkenbaar. Hij omschrijft zichzelf als die gast die in een groep enthousiast wijzende vogelliefhebbers vraagt “Waar kijken jullie naar?”. Als je wat door de pathetiek en de zelfkastijding heen leest, vind je een leerrijke en literair verantwoorde vogelgids. 

Helen MacDonald: 'De H is van Havik'
Ah, het gaat wéér over vogels. Dat is waar, maar deze roman is meer dan dat. Het is het relaas van een vrouw die in een knoert van een rouwproces (haar vader is net gestorven) besluit om een havik af te richten. Ze verzeilt in een eenrichtingsstrijd met een wild ontembaar beest. Dit is een boek over eenzaamheid en passie en meditatie, in een innige omhelzing met de onberekenbare natuur.
Het schijnt dat romans de natuur als hoofdpersonage een nieuwe stroming is, omdat je er rustig van wordt, of omdat je er kan in vluchten en even weg zijn van waar je niet altijd wil vertoeven. Dat geldt voor mijn part voor àlle goeie literatuur, en voor deze roman heel zeker. Maar het gaat ook op voor een blonde Chimay. Of een combinatie natuurlijk. 

Bahamontes (driemaandelijks tijdschrift)
Alle wielerliefhebbers zouden zonder fout een abonnement moeten nemen op Bahamontes, het wielertijdschrift dat 4 keer per jaar verschijnt. Dit tijdschrift staat boordevol heerlijk interessante wielerverhalen, koersnieuws en oud nieuws, velo-anekdotes en retro-helden. En rijkelijk bestrooid met prachtige foto’s van West-Vlaming Jelle Vermeersch (lang leve Jelle Vermeersch!). En het allermooiste is als je Bahamontes uit de verpakking haalt. Dan ruikt het als een vers geopend pakje Panini. Onweerstaanbaar verzamelbaar. 

Patrick Rouffaer: ‘Bob Dylan in de studio’ 
Ik hou van veel muziekjes en ik lees ook graag veel boekjes over die muziekjes. Over Bob Dylan zijn al meer boeken verschenen dan dat hij platen heeft gemaakt (en dat zijn er veel). En wellicht is het beste boek over Dylan het boek dat hij zelf geschreven heeft (‘Kronieken’, een aanrader, het leest als een roman).
Maar als je de platen van Bob Dylan wil ontdekken of herontdekken, is ‘Bob Dylan in de studio’ een hele goeie. De auteur behandelt een plaat per hoofdstuk, per hoofdstuk een plaat. En meer bepaald wat er in de studio gebeurde tijdens het opnemen van die plaat. Het is een ervaring om naar de muziek in kwestie te luisteren tijdens het lezen van dit boek. Je voelt de liefde van een kenner voor zijn idool en je wenkbrauwen fronsen naar alle kanten als je merkt op welke vaak stuntelige wijze zoveel klassieke songs tot stand zijn gekomen. 

Paul Baeten Gronda: ‘Wanderland’ 
Paul Baeten Gronda ken je misschien van zijn columns in Focus Knack. Die mag je zeker lezen, en terwijl we bezig zijn, kan ik je columngewijs ook Marc Didden aanbevelen. Die schrijft zo mooi en zo waar en zo eigenzinnig eigenwijs, dat is pure poëzie.
Maar ik wou het hebben over Paul Baeten Gronda in romanvorm. Wellicht is die voor jou nog onontgonnen terrein maar probeer toch maar eens iets van deze Vlaamse Italiaan. (Of hoe noem je een Vlaming die in Italië luilekkert?) Begin misschien bij zijn meest recente roman, ‘Wanderland’, over de jonge schilder Igor Nast. Een dun maar meeslepend boekje, zo eentje waarbij je om de vier zinnen glimlacht en denkt “Dat is goed gevonden” en “Dat is nu eens mooi gezegd.” en “Waarom is die gast niet even bekend als pakweg Dimitri Verhulst?” Ga daarna terug naar de bibliotheek en neem “Strauss Park” mee, Pauls vorige roman. Die is iets dikker. Daar kijk je maar om de tien of elf zinnen aangenaam verrast op.

Lees alles over het initiatief 'Gullezen'.


dinsdag 4 oktober 2016

0

De Bib wordt groot!

In december 2015 kwam de bibliotheek na twee jaar verhuizen en verbouwen weer naar het park. Sindsdien werd de bib steeds meer een huis van beleving en verwondering.
Meer mensen vinden de weg naar de bibliotheek, ze blijven er langer rondhangen en snuffelen en nemen deel aan verrassende activiteiten.
Stilaan zijn we de kinderziekten ontgroeid en wordt de bibliotheek groot.
Bij deze gelegenheid maken we van onze jaarlijkse Verwendag op zaterdag 8 oktober één grote Babyborrel. Iedereen is van harte welkom.
Cadeautip? We zouden het fijn vinden als je kwam!

Bib in het park

van 9u00 tot 12u30: Peuterland
Alle peuters en hun ouders krijgen een VIP-behandeling! Een deel van de bibliotheek is vandaag speciaal voor hen gereserveerd.
Er is een springkasteeltje, een kleine trampoline, fietsjes, spelletjes… Twee enthousiaste animatoren houden een oogje in het zeil.
In Peuterland laten we je ook kennismaken met alle alle bibmaterialen voor peuters en hun ouders.

09u30: Rondleiding en bezoek achter de schermen
Nog nooit de vernieuwde bib bezocht? Of je vindt nog niet alles wat je zoekt? Kom dan zeker langs. We tonen je alle afdelingen en geven je graag uitleg waar nodig. Ontdek ook de bib achter de schermen. Na de rondleiding trakteren we met koffie en cake.
Inschrijven vooraf is niet nodig.

9u45 en 10u30: Initiatie Babymassage
Onder begeleiding van kinesitherapeute Monique Holvoet leer je je baby masseren.
Voor baby’s tussen 2 en 9 maanden. Een sessie duurt ongeveer 20 minuten (sessie 1 van 9u45 tot 10u15, sessie 2 van 10u30 tot 11u00)
Deelname is gratis (max. 10 deelnemers per sessie), 2 badhanddoeken meebrengen.
Inschrijven vóór 4 oktober: conny.vansteenkiste@wevelgem.be of 056 433 540

10u30: De Vertel-Ster
‘Vertel-Ster’ Marijke Goossens is een doorgewinterde verhalenverteller. Ze vertelt voor alle kinderen van de 2de en 3de kleuterklas en het 1ste en 2de leerjaar.
Inschrijven vooraf is niet nodig.

11u tot 12u30 Babyborrel
De Bib in het park is tien maanden oud. Hoog tijd om een heuse ‘babyborrel’ te geven.We verwelkomen je met cava en passende hapjes!

Bibliotheek Gullegem

9u45: Pieter Casier vertelt voor alle kinderen van de 2de en 3de kleuterklas en het 1ste en 2de leerjaar.
10u45-12u00: Happy Hour met gratis bierproeverij voor alle bezoekers i.s.m. de Gullegemse brouwerij Gulden Spoor
Inschrijven vooraf is niet nodig.

Bibliotheek Moorsele

9u45: Elise Demuynck vertelt voor alle kinderen van de 2de en 3de kleuterklas en het 1ste en 2de leerjaar.
10u30-11u30: Happy Hour met gratis bierproeverij voor alle bezoekers i.s.m. Brouwerij Eutropius
Inschrijven vooraf is niet nodig.

Praktisch

Zaterdag 8 oktober vanaf 9 uur: verwendag in de Bib in het Park, Bibliotheek Gullegem en Bibliotheek Moorsele
Gratis toegang
bibliotheek@wevelgem.be


vrijdag 17 juni 2016

0

Thrillers van Venus, thrillers van Mars


Voor veel lezers en leners is de Zomer van het Spannende Boek het favoriete seizoen van het boekenjaar. Twee maanden lang zetten elke boekhandel en bibliotheek de spannende boeken - romans waarin moord, fraude, terreur of spionage de boventoon voeren - in het zonnetje. Want wat biedt er meer ontspanning op het strand, op de camping of in de bergen dan... spanning?

Dit jaar hangen we de Zomer van het Spannende Boek op aan thrillers die speciaal voor mannen of voor vrouwen bedoeld zijn. Op de meeste thrillers staat natuurlijk niet écht een geslacht of leeftijd, maar dat neemt niet weg dat er wel degelijk vaak geschreven wordt naar een speciale doelgroep toe. Het leeuwendeel van de thrillerlezers én -leners is trouwens vrouw en tussen de 30 tot 60 jaar oud.

Misdaadromans voor vrouwen focussen meer op het dagelijks leven, op gezinssituaties en relaties - op wat daar allemaal crimineel fout kan lopen. Niet zelden met een femme fatale in de hoofdrol. Mannen lezen dan weer liever over geheim agenten, maffiapraktijken of politieke corruptie, in romans met veel achtervolgingen, explosies, stuntwerk en technologische snufjes.

Zonder partij te kiezen doet de bibliotheek deze zomer dus even mee aan de strijd tussen de seksen. We maken een boekenstand met spannende boeken voor mannen. Van David Baldacci over Clive Cussler tot Len Deighton. Én we maken een boekenstand met spannende boeken voor vrouwen. Van Camila Lackberg over Nicci Gerard tot Simone van der Vlugt.

Thrillers van Venus, thrillers van Mars, zeg maar. Kom een kijkje nemen in de bib! En neem meteen de twee bijbehorende bladwijzers mee die we voor de gelegenheid hebben gemaakt, met nog veel meer leestips. Voor hem, en voor haar.

dinsdag 7 juni 2016

0

'IJs', de nieuwe roman van Koen D'haene


"Het mag dan wel officieel zijn zevende boek zijn," begon schepen van cultuur Lobke Maes haar inleidend woordje, "maar in zekere zin is Koen opnieuw van nul moeten beginnen." Koen, dat is: Koen D'haene. Ook wel: Koen-van-de-bib. Of nog: onze Koen. In een bomvolle zaal werd zaterdag zijn nieuwe roman boven de doopvont gehouden. In de Bib in het Park, tussen het groen. 

Het boek heet IJs en is verschenen bij de Nederlandse uitgeverij LetterRijn. Een spannende roman voor volwassenen. Vandaar dat "van nul moeten beginnen": het is Koens eerste roman voor volwassenen. "En," voegde Lobke daar nog aan toe, "meteen het eerste boek dat in onze vernieuwde bibliotheek wordt gepresenteerd."


Het Wevelgemse trio Les Tripes had daarvoor al het publiek in de juiste stemming gebracht. Het bracht 'Une belle histoire' van de Franse troubadour Michel Fugain.

C'est un beau roman, c'est une belle histoire
C'est une romance d'aujourd'hui
Il rentrait chez lui, là-haut vers le brouillard
Elle descendait dans le midi, le midi
Ils se sont trouvés au bord du chemin
Sur l'autoroute des vacances
C'était sans doute un jour de chance
Ils avaient le ciel à portée de main
Un cadeau de la Providence
Alors pourquoi penser au lendemain?

Nederland lijkt wel het beloofde land voor Wevelgemse auteurs. Eveline Vanhaverbeke, Philip Hoorne en nu Koen: allemaal vonden ze onderdak bij een Hollandse uitgeverij. Theo van Rijn was zichtbaar trots op de eerste Vlaamse schrijver in zijn fonds. Hij hoopte dat IJs als een ambassadeur zou zijn die zijn kleine uitgevershuis onder een ruimer Vlaams publiek bekend zou maken. Omgekeerd wil hij met plezier Koen D'haene introduceren bij het Nederlandse lezerspubliek. Al moesten daarvoor een aantal "Vlaamse woorden" in het manuscript voor de bijl, en vervangen worden door Nederlands idioom.


Trui Moerkerke, ooit eindredacteur mode van Knack Weekend, polste in haar babbel met Koen naar de kiem waaruit IJs was ontstaan. "Het plan was eerst gewoon een adolescentenroman te schrijven," zei Koen. "Enfin, een young adult boek, zoals dat tegenwoordig heet. Het verhaal van een zomerromance. Maar gaandeweg merkte ik dat ik ook een terugblik op die zomerromance wou schrijven. Twintig jaar later. En wanneer je voluit wil gaan mijmeren over ouder worden en het verliezen van je jeugd, dan merk je dat je al gauw voor volwassenen zit te schrijven. Plus: een jongerenroman met veel volwassenen aan het woord, dat werkt niet zo best."


Koen vertelde over zijn schrijfrituelen. Dat hij een zondagsschrijver is - letterlijk, dan: voor schrijven heeft hij alleen op zondag tijd. Dan zet hij enkele prikkelende attributen voor zich neer (een Zwitsers miniatuurchaletje), draait hij de platen die de soundtrack van zijn verhaal vormen (Bruce Springsteen, 'Vamos al la playa' van Righeira) en dan gaat hij aan de slag. En terwijl een idee vaak vijf, zes jaar nodig heeft om te rijpen, gaat het eigenlijke schrijven behoorlijk snel. In een paar maanden is de klus geklaard. Ook al omdat er per hoofdstuk een strikte synopsis klaarligt van wat er moet gebeuren.

Het resultaat van de laatste reeks schrijfzondagen is dus IJs. "Het is géén thriller," waarschuwde Koen. "Er komt bijvoorbeeld geen politie aan te pas. Maar spannend moest het zeker worden. En onvoorspelbaar. Toen hoofdstuk zes af was, heb ik het aan mijn vrouw Elsie laten lezen en vroeg ik haar hoe ze dacht dat het verhaal zou verder gaan. Toen ze de bal helemaal mis sloeg, wist ik dat ik op het goede spoor zat."


De titel IJs is trouwens een cadeautje van Bart van Loo. Koen vertelde de Frankrijkkenner op café over zijn recente romanproject, met de verzuchting dat hij geen goede titel kon vinden. 'IJs' zei Bart prompt. En aldus geschiedde. Het contract van LetterRijn kreeg Koen in een ander café, in Sint-Niklaas, ergens halfweg tussen Wevelgem en Leidschendam, aangeboden.

Hoe autobiografisch is een roman? Dat willen mensen toch altijd weer weten. En dus ook Trui Moerkerke. Waarop Koen antwoordde dat een schrijver zich altijd weer onderbrengt ("verstopt") in verschillende personages. Of voorkennis over de auteur nu veel uitmaakt voor het leesplezier, is weer een andere zaak. "Toegegeven, ik speel graag een spelletje met de kenners van mijn vroegere werk. Zo laat ik de ouders van Hella, 'het mooiste meisje van de wereld' dat ook al in Valsspeler figureerde, even voorbijkomen. Maar gaat het dat aan je voorbij, dan is er nog geen man overboord."


Les Tripes sloot af met Georges Brassens. Het publiek sloot af met een hartverwarmende applaus. De gemeente bood een receptie aan. Kaas, wijn. Al snel vormden zich twee rijen voor de boekentafel. Niemand - nog het minst Koen zelf - kon vermoeden dat de signeersessie uiteindelijk twee uur zou duren.

maandag 23 mei 2016

0

Auteursontmoeting met Piet De Loof


Dat Piet De Loof geen klassieke auteurslezingen geeft, werd die elfde mei vanaf de eerste seconde duidelijk. Piet liet een paar minuten etherische muziek horen en ging ondertussen doodleuk tussen de leerlingen van het derde middelbaar zitten. Zonder een woord te zeggen - een impliciete uitnodiging om eens goed te luisteren naar wat weerklonk.

Piet De Loof ademt muziek. Van de eikenhouten Johann Sebastian Bach tot de electronische avantgardist Matthew Herbert. Al zijn jeugdromans zijn doortrokken van muziek. In Het laatste lied helpt Viola, de vijftienjarige dochter van een beroemde sopraan, mensen uit de nood. Voor iedere stemming vindt ze wel een liedje op haar iPod. De schoonheid van Clara gaat over een talentvolle pianiste die tijdens een muziekconcours instort en het podium moet verlaten. De zestienjarige Ludovic uit Ssst! heeft gehoorschade opgelopen in een studentencafé.


Zelfs Mijn vriend Hitler, een historisch accurate roman over de jeugdjaren van Hitler, draait goeddeels om muziek. August Kubizek wordt - in pijnlijke tegenstelling met zijn colerieke kameraadje 'Adi' - toegelaten tot de Weense academie en zal het schoppen tot dirigent.

"Muziek moet zowat de meest directe kunstvorm zijn," zei Piet. "Binnen enkele tellen moeten we ons verhouden tot een muziekstuk. Muziek kan nooit niets doen. De impact is acuut, terwijl een boek, een tekst zich pas na de nodige inspanning prijsgeeft." Omgekeerd worden wij op onze beurt gestuurd door de muziek. Om dat aan te tonen liet Piet een bibberig filmpje zien dat hij in de gauwte had gemaakt in een Gents park. Op zich nietszeggende beelden, maar zet er spannende / vrolijke / melancholische muziek onder en de beelden beginnen prompt een verschillend verhaal te vertellen.


Piet komt uit Oudenaarde. Hij werkte voorheen als redacteur en journalist, en verdient nu naast het schrijven van jeugdboeken ook zijn brood als copywriter. In een levendige stijl vertelde hij het publiek hoe het is om schrijver te zijn, en probeerde daarbij de voorspelbare vragen voor te blijven. De klassieke vraag over inspiratie, bijvoorbeeld: "Als ik wist waar ik mijn inspiratie vandaan haalde, ging ik daar elke dag naartoe." Piet neemt zichzelf niet te serieus, maar zijn boeken des te meer. Elke zin telt.

En de belangrijkste zin moet wel de openingszin zijn. Na jaren van volgehouden studie kan Piet inmiddels alle openingszinnen onderbrengen in een van de volgende rubrieken. (a) Het weerbericht ("Het was een donkere, stormachtige nacht." - strips van Jommeke beginnen hier al te vaak mee), (b) een openingszin die de lezer meteen midden in de actie stort, (c) een mysterieuze openingszin die de lezer héél nieuwsgierig maakt, (d) een informatieve zin die de hoofdpersoon keurig introduceert of (e) een openingszin die doelbewust een bepaalde sfeer neerzet.


Afsluiten deed Piet nogmaals met Mijn vriend Hitler, de jeugdroman waarvan toevallig dit weekend bekend raakte dat hij op de KJV-lijst staat voor volgend schooljaar. Het sobere, goed gedocumenteerde verhaal laat zien waar de verbittering van de jongvolwassen Hitler deels vandaan kwam. Tegenwoordig zouden we dat proces radicaliseren noemen. Wat niet betekent dat het mysterie Hitler nu van de baan is. Dat krijgt geen enkel boek - fictie of non-fictie - voor elkaar.

Piet De Loof was een graaggeziene gast in de bibliotheek. Hij nam nog vlug een selfie en gooide die meteen op Facebook. Wie zichzelf tagde in de foto, maakte kans op een gratis boek. Bedankt, Piet! Tot de volgende!


vrijdag 20 mei 2016

0

Punt. Andere lijn. [3]

Vanaf de derde kleuterklas kunnen inwoners van Wevelgem, Gullegem en Moorsele terecht voor tekenen, schilderen, boetseren, knutselen en andere vaardigheden in het Atelier voor Plastische Kunsten. Het Atelier werd in 2008 een filiaal van de Koninklijke Academie voor Schone kunsten van Kortrijk en behoort sindsdien grotendeels tot het officieel deeltijds kunstonderwijs.

Op het einde van elk schooljaar stellen diverse leerlingen en cursisten hun werken tentoon. Dat gebeurt traditiegetrouw in de lente, in de bibliotheek. Dit jaar heet de expo Punt. Andere lijn. Van 13 mei tot en met 21 mei stellen de volwassenen tentoon. Hieronder een fotoimpressie!













woensdag 18 mei 2016

0

Auteursontmoeting met Frank Geleyn


"Ik word vooral graag gelezen door jongeren die niet graag lezen," grapte hij. Frank Geleyn, die al twintig jaar lang kinder- en jeugdboeken publiceert, was vanmorgen te gast in de bibliotheek. Hij kwam er vertellen over zijn oeuvre en schrijverschap voor een publiek dat bestond uit leerlingen van het tweede middelbaar.

Met zijn rechttoe rechtaan boeken zonder literaire grootspraak of ingewikkelde verhaalstructuur is Frank Geleyn een vaste waarde in de Lekker lezen-reeks van uitgeverij De Eenhoorn. De West-Vlaming staat voor: realistische verhalen met een gevoelige ondertoon.

Daarbij worden zware thema's niet geschuwd. Ik zwijg kaart pesten op school aan, en de manier waarop deze problematiek kan voortetteren als de andere leerlingen blijven zwijgen. In De Vesuvius en ik keert Siska terug naar Napels om in het reine te komen met het feit dat ze daar, door een Italiaanse reisgids, werd aangerand. Ik val gaat over zelfmoord: omdat hij niet meer wil leven, reist een jongen naar het Ierse eiland Skellig om daar de hand aan zichzelf te slaan.


"Reizen zorgen inderdaad vaak voor inspiratie," vertelde de auteur aan de leerlingen van het Sint-Pauluscollege. "Al kan een boek evengoed starten met een sprankeltje hier, een zinnetje daar, dat mij onder de douche komt aangewaaid." Geleyn schrijft één avond per week - op woensdag. Hij is leerkracht Frans op een middelbare school, en moet dus woekeren met zijn vrije tijd. Over een boek doet hij 100 à 200 uur, herschrijven inbegrepen.


"Waarom schrijft u?" vroeg een jongen in de zaal. "Schrijven komt voort uit een innerlijke noodzaak," antwoordde Geleyn. "Je boterham kan je er niet mee verdienen - laat staan dat je er rijk van wordt." De schrijver deed een rekensommetje. Een boek kost tussen de 15 en 20 euro; daarvan gaat

-40% naar de boekhandel
-15% naar de drukkerij
-15% naar de distributeur
-14% naar de uitgeverij
-10% naar de auteur (5 % bij kinderboeken)
-6% naar promotionele onkosten

"Een uitgeverij is op dat vlak een bedrijf als een ander, dat winst wil maken. Anders kan het niet voortbestaan." Een boek wordt gedrukt op 1800 exemplaren en daarvan moeten er minstens 1000 verkocht worden om uit de kosten te raken. Haal je dat cijfer niet, dan is de kans klein dat je met je volgende boek aan de bak mag. Uitgeverijen zijn nu al onderbemand. Daarom laat de beoordeling van een manuscript vaak maanden op zich wachten. Geleyn: "Dat is een beetje alsof je iemand de liefde verklaart - ik hou van jou - en dan een half jaar moet wachten op een repliek."


Kampioen is een van de populairste titels van Frank. Max traint zich te pletter voor een grote wielerronde die hij best wel eens zou kunnen winnen. Alle andere activiteiten komen hierdoor in de verdrukking. Als uitsmijter las Frank een spannende passage voor uit het slothoofdstuk. Een leerling mocht op een hometrainer - met wielertrui én petje - de passage uitbeelden, onder luide aanmoedigingen van de rest van de klas.

Bedankt, Frank! Tot de volgende keer.


vrijdag 22 april 2016

0

Punt. Andere lijn. [2]

Vanaf de derde kleuterklas kunnen inwoners van Wevelgem, Gullegem en Moorsele terecht voor tekenen, schilderen, boetseren, knutselen en andere vaardigheden in het Atelier voor Plastische Kunsten. Het Atelier werd in 2008 een filiaal van de Koninklijke Academie voor Schone kunsten van Kortrijk en behoort sindsdien grotendeels tot het officieel deeltijds kunstonderwijs.

Op het einde van elk schooljaar stellen diverse leerlingen en cursisten hun werken tentoon. Dat gebeurt traditiegetrouw in de lente, in de bibliotheek. Dit jaar heet de expo Punt. Andere lijn. Van 22 april tot en met 4 mei stelt de lagere graad tentoon. Hieronder een fotoimpressie!












vrijdag 8 april 2016

0

Punt. Andere lijn. [1]

Vanaf de derde kleuterklas kunnen inwoners van Wevelgem, Gullegem en Moorsele terecht voor tekenen, schilderen, boetseren, knutselen en andere vaardigheden in het Atelier voor Plastische Kunsten. Het Atelier werd in 2008 een filiaal van de Koninklijke Academie voor Schone kunsten van Kortrijk en behoort sindsdien grotendeels tot het officieel deeltijds kunstonderwijs.

Op het einde van elk schooljaar stellen diverse leerlingen en cursisten hun werken tentoon. Dat gebeurt traditiegetrouw in de lente, in de bibliotheek. Dit jaar heet de expo Punt. Andere lijn. Van 8 april tot en met 16 april stelt de middelbare graad tentoon. Hieronder een fotoimpressie!









vrijdag 11 maart 2016

0

Anna Woltz in Wevelgem

Het samenwerkingsverband van Zuid-West-Vlaamse jeugdbibliothecarissen slaagt er al enkele jaren in een hele fijne lezingentournee te organiseren met Nederlandse jeugdschrijvers. Pure win-win is dat: Wevelgemse kinderen komen zo ook eens in contact met auteurs van ver over de grens, en omgekeerd ontmoeten Nederlandse schrijvers op een paar dagen tijd een aanzienlijk deel van hun Vlaamse fans. Woensdag hadden we Anna Woltz te gast, speciaal voor onze Kinder- en Jeugdjury-leden.

Woltz timmert al sinds 1998 aan de weg en heeft al 19 titels gepubliceerd. Haar werk zit sinds kort pas echt in de lift na haar verkoopsucces Honderd uur nacht dat vorig jaar de Nienke van Hichtum-prijs voor het beste jeugdboek won en in Nederland ruime media-aandacht kreeg toen het in 'De wereld draait door' tot leestip van de maand werd uitgeroepen. Ook in Vlaanderen staat het boek nu op de KJV-lijst van groep 5. De ontmoeting stond echter open voor alle KJV-leeftijden en onze KJV'ers (samen met een delegatie van Zwevegem) bleken ook haar andere boeken goed te kennen.



Anna zette eerst een koksmuts op om te vertellen hoe het ooit allemaal begon, op haar twaalfde, dat lezen. In de keuken was dat, tijdens het wachten tot dingen gaar waren. Met soms in de ene hand een groot mes en in de andere hand een mooi leesboek. En daar kwamen weleens ongelukken van. Een boek is zélf te vergelijken met een behoorlijk ingewikkeld recept met de juiste ingrediënten. "Wat heeft een boek allemaal nodig?" vroeg Anna aan de kinderen. "Hoofdstukken!" riep er eentje. "Een probleem!" zei een ander. "Personages! Een plaats! Een bepaalde tijd!"

Boeken die zich afspelen in de eigen tijd zijn het makkelijkst, vertelde Anna. Je weet immers perfect hoe onze tijd eruit ziet. Maar neem nu Ik kan nog steeds niet vliegen, dat speelt in de zomer van 1945. "Toen was ik er nog niet. Maar mijn vader wel. Die is geboren in 1932. Dus stelde ik hem een heleboel vragen tijdens het schrijven van mijn boek."

Vader Woltz heeft in zijn jonge jaren een paar maanden in Denemarken gewoond en spreekt nog steeds een mondje Deens. Dat leverde een mooi moment op toen er één KJV-meisje uit Zwevegem ook Deens bleek te spreken. Een paar boeken van Anna zijn in het Deens vertaald en nu zag ze haar kans schoon om met het meisje de correcte uitspraak te toetsen. Dat bleek hard nodig ook.


Veel personages (Anna: "ik noem ze altijd hoofdpersonen") zijn volledig verzonnen. Al gebeurt het zeker ook dat iemand uit Anna's omgeving in een boek wordt opgevoerd, maar onherkenbaar is gemaakt. De boekenhond in Red mijn hond! is gebaseerd op twee echte honden, bijvoorbeeld. En op fluistertoon verklapte Anna naar wie het meisje is gemodelleerd dat in Alles kookt over in de tuin galopperend loopt te spelen dat ze een paard is. Dat zorgde voor nogal wat jolijt bij de kinderen.

Allicht ook daarom, omdat de roman net veel autobiografische elementen bevat, is Honderd uur nacht de persoonlijke favoriet van de schrijfster. Al blijft het uitkiezen van je favoriete boek zoiets als het moeten aanwijzen wie je leukste kind is: een onmogelijke opdracht.

Kort voor het schrijven van Honderd uur nacht was Woltz jaloers geworden vanwege alle avonturen die ze haar verzonnen personages liet beleven en dook ze zelf het grootse en meeslepende leven in. Ze ging een paar maanden in New York wonen. En maakte toevallig van dichtbij mee hoe orkaan Sandy een groot deel van Manhattan drie dagen (zesennegentig uur dus, maar dat bekt niet zo lekker) in duisternis hulde. Pas wanneer de elektriciteit uitvalt, merkt een mens hoeveel daarvan afhangt: niet alleen de stoplichten en lantaarnpalen, maar ook de tv, internet, het bereik van je gsm...

Alleen en afgesneden van de rest van de wereld in een zacht wiegend flatgebouw zitten met de gordijnen en luxaflexen dicht (tegen rondvliegend vensterglas) — het maakte zo'n indruk op de schrijfster dat er wel een boek moest van komen. In mei komt overigens de Amerikaanse editie uit, A hundred hours of night. Daarmee gaat een droom van Anna in vervulling: in een wereldtaal, en dus voor een heel groot publiek, beschikbaar zijn in de boekhandel. Ze gaat ook terug naar New York om haar boek te promoten en hoopt stilletjes dat ze de jongen zal terugzien die haar die broodnodige zaklamp heeft toegestopt.


Het traditionele vragenkwartiertje werd even onderbroken omdat een technicus van de gemeente nodig aan een kabel moest werken — overal waar Anna komt is iets met de elektriciteit loos. Een KJV-lid vroeg zich af waarom de ondertitel ("fluistertitel") van Aangespoeld bijna onleesbaar is gemaakt (tactiek van de uitgever). Een jongen wilde weten of het verhaal van De pizza-spion echt gebeurd was (helaas). De gephotoshopte cover van Meisje nummer achttien kwam ter sprake (want o zo beroerd gedaan).

En omdat lezers vaak schrijvers zijn, kwamen er een paar vragen over het boekenvak. "Heb je geen schrijftips voor ons?" vroeg een meisje. "Ik heb twee héle saaie schrijftips voor je," lachte Anna. "Maar wel tips waar je echt iets aan hebt. Eén: lees zoveel mogelijk. Ik heb nooit lessen genomen om te kunnen schrijven. Er bestaan geen echte schrijversscholen. Lees veel, lees traag en kijk af hoe andere schrijvers het doen. Twéé: oefen zo vaak als je kan. Ook als een verhaal niet wil vlotten, ook als je een verhaal halverwege moet afbreken omdat je echt niet verder kan, ook dan heb je iets geleerd."

Al moest Anna wel toegeven dat je als schrijver nooit echt vólleerd bent. Ze heeft nu haar eenentwintigste boek onder handen, maar echt makkelijk gaat het schrijven haar nooit af. "Integendeel, het wordt steeds moeilijker. Omdat je een steeds beter boek wil schrijven, natuurlijk. En daar hoort ook schrappen bij. Je moet aan de verleiding weerstaan om alle goede ideeën die je hebt in hetzelfde boek te willen verwerken. Daar wordt een boek te vol van en dan gaat het alle kanten op en mist het de juiste focus." Soms schakelt ze weleens hulp in. Voor haar laatste roman gips mocht ze een tijdje meelopen in een ziekenhuis aan de zijde van haar zus, die chirurg is in Den Haag. Ook in een witte jas, ja — want anders oogde het een beetje vreemd voor de patiënt op de operatietafel.

Zus Sarah schrijft trouwens ook, voor een medisch blad. De hele familie Woltz heeft literair bloed. Conny had drie jeugdboeken van het schrijversduo Abbing & Van Cleef uit het rek gehaald. Bleek dat Marja Roscam Abbing de moeder is van Anna Woltz en Marjet van Cleeff de moeder van Gideon Samson! Gideon is die andere Nederlandse auteur die we dit jaar hebben uitgenodigd.

Zo raar kan het dus lopen: twintig jaar nadat twee bibliotheekmoeders samen boeken gingen schrijven, gaan hun dochter en zoon samen op tournee om over hún boeken te praten. Na de lezing reden we Anna Woltz terug naar de Bed & Breakfast in Marke, waar we haar en Gideon Samson tijdens hun West-Vlaamse tournee te slapen hebben gelegd. Een prachtige namiddag was het.