Dat Piet De Loof geen klassieke auteurslezingen geeft, werd die elfde mei vanaf de eerste seconde duidelijk. Piet liet een paar minuten etherische muziek horen en ging ondertussen doodleuk tussen de leerlingen van het derde middelbaar zitten. Zonder een woord te zeggen - een impliciete uitnodiging om eens goed te luisteren naar wat weerklonk.
Piet De Loof ademt muziek. Van de eikenhouten Johann Sebastian Bach tot de electronische avantgardist Matthew Herbert. Al zijn jeugdromans zijn doortrokken van muziek. In Het laatste lied helpt Viola, de vijftienjarige dochter van een beroemde sopraan, mensen uit de nood. Voor iedere stemming vindt ze wel een liedje op haar iPod. De schoonheid van Clara gaat over een talentvolle pianiste die tijdens een muziekconcours instort en het podium moet verlaten. De zestienjarige Ludovic uit Ssst! heeft gehoorschade opgelopen in een studentencafé.
Zelfs Mijn vriend Hitler, een historisch accurate roman over de jeugdjaren van Hitler, draait goeddeels om muziek. August Kubizek wordt - in pijnlijke tegenstelling met zijn colerieke kameraadje 'Adi' - toegelaten tot de Weense academie en zal het schoppen tot dirigent.
"Muziek moet zowat de meest directe kunstvorm zijn," zei Piet. "Binnen enkele tellen moeten we ons verhouden tot een muziekstuk. Muziek kan nooit niets doen. De impact is acuut, terwijl een boek, een tekst zich pas na de nodige inspanning prijsgeeft." Omgekeerd worden wij op onze beurt gestuurd door de muziek. Om dat aan te tonen liet Piet een bibberig filmpje zien dat hij in de gauwte had gemaakt in een Gents park. Op zich nietszeggende beelden, maar zet er spannende / vrolijke / melancholische muziek onder en de beelden beginnen prompt een verschillend verhaal te vertellen.
Piet komt uit Oudenaarde. Hij werkte voorheen als redacteur en journalist, en verdient nu naast het schrijven van jeugdboeken ook zijn brood als copywriter. In een levendige stijl vertelde hij het publiek hoe het is om schrijver te zijn, en probeerde daarbij de voorspelbare vragen voor te blijven. De klassieke vraag over inspiratie, bijvoorbeeld: "Als ik wist waar ik mijn inspiratie vandaan haalde, ging ik daar elke dag naartoe." Piet neemt zichzelf niet te serieus, maar zijn boeken des te meer. Elke zin telt.
En de belangrijkste zin moet wel de openingszin zijn. Na jaren van volgehouden studie kan Piet inmiddels alle openingszinnen onderbrengen in een van de volgende rubrieken. (a) Het weerbericht ("Het was een donkere, stormachtige nacht." - strips van Jommeke beginnen hier al te vaak mee), (b) een openingszin die de lezer meteen midden in de actie stort, (c) een mysterieuze openingszin die de lezer héél nieuwsgierig maakt, (d) een informatieve zin die de hoofdpersoon keurig introduceert of (e) een openingszin die doelbewust een bepaalde sfeer neerzet.
Afsluiten deed Piet nogmaals met Mijn vriend Hitler, de jeugdroman waarvan toevallig dit weekend bekend raakte dat hij op de KJV-lijst staat voor volgend schooljaar. Het sobere, goed gedocumenteerde verhaal laat zien waar de verbittering van de jongvolwassen Hitler deels vandaan kwam. Tegenwoordig zouden we dat proces radicaliseren noemen. Wat niet betekent dat het mysterie Hitler nu van de baan is. Dat krijgt geen enkel boek - fictie of non-fictie - voor elkaar.
Piet De Loof was een graaggeziene gast in de bibliotheek. Hij nam nog vlug een selfie en gooide die meteen op Facebook. Wie zichzelf tagde in de foto, maakte kans op een gratis boek. Bedankt, Piet! Tot de volgende!
0 reactie(s):
Een reactie posten