"Het mag dan wel officieel zijn zevende boek zijn," begon schepen van cultuur Lobke Maes haar inleidend woordje, "maar in zekere zin is Koen opnieuw van nul moeten beginnen." Koen, dat is: Koen D'haene. Ook wel: Koen-van-de-bib. Of nog: onze Koen. In een bomvolle zaal werd zaterdag zijn nieuwe roman boven de doopvont gehouden. In de Bib in het Park, tussen het groen.
Het boek heet IJs en is verschenen bij de Nederlandse uitgeverij LetterRijn. Een spannende roman voor volwassenen. Vandaar dat "van nul moeten beginnen": het is Koens eerste roman voor volwassenen. "En," voegde Lobke daar nog aan toe, "meteen het eerste boek dat in onze vernieuwde bibliotheek wordt gepresenteerd."
Het Wevelgemse trio Les Tripes had daarvoor al het publiek in de juiste stemming gebracht. Het bracht 'Une belle histoire' van de Franse troubadour Michel Fugain.
C'est un beau roman, c'est une belle histoire
C'est une romance d'aujourd'hui
Il rentrait chez lui, là-haut vers le brouillard
Elle descendait dans le midi, le midi
Ils se sont trouvés au bord du chemin
Sur l'autoroute des vacances
C'était sans doute un jour de chance
Ils avaient le ciel à portée de main
Un cadeau de la Providence
Alors pourquoi penser au lendemain?
Nederland lijkt wel het beloofde land voor Wevelgemse auteurs. Eveline Vanhaverbeke, Philip Hoorne en nu Koen: allemaal vonden ze onderdak bij een Hollandse uitgeverij. Theo van Rijn was zichtbaar trots op de eerste Vlaamse schrijver in zijn fonds. Hij hoopte dat IJs als een ambassadeur zou zijn die zijn kleine uitgevershuis onder een ruimer Vlaams publiek bekend zou maken. Omgekeerd wil hij met plezier Koen D'haene introduceren bij het Nederlandse lezerspubliek. Al moesten daarvoor een aantal "Vlaamse woorden" in het manuscript voor de bijl, en vervangen worden door Nederlands idioom.
Trui Moerkerke, ooit eindredacteur mode van Knack Weekend, polste in haar babbel met Koen naar de kiem waaruit IJs was ontstaan. "Het plan was eerst gewoon een adolescentenroman te schrijven," zei Koen. "Enfin, een young adult boek, zoals dat tegenwoordig heet. Het verhaal van een zomerromance. Maar gaandeweg merkte ik dat ik ook een terugblik op die zomerromance wou schrijven. Twintig jaar later. En wanneer je voluit wil gaan mijmeren over ouder worden en het verliezen van je jeugd, dan merk je dat je al gauw voor volwassenen zit te schrijven. Plus: een jongerenroman met veel volwassenen aan het woord, dat werkt niet zo best."
Koen vertelde over zijn schrijfrituelen. Dat hij een zondagsschrijver is - letterlijk, dan: voor schrijven heeft hij alleen op zondag tijd. Dan zet hij enkele prikkelende attributen voor zich neer (een Zwitsers miniatuurchaletje), draait hij de platen die de soundtrack van zijn verhaal vormen (Bruce Springsteen, 'Vamos al la playa' van Righeira) en dan gaat hij aan de slag. En terwijl een idee vaak vijf, zes jaar nodig heeft om te rijpen, gaat het eigenlijke schrijven behoorlijk snel. In een paar maanden is de klus geklaard. Ook al omdat er per hoofdstuk een strikte synopsis klaarligt van wat er moet gebeuren.
Het resultaat van de laatste reeks schrijfzondagen is dus IJs. "Het is géén thriller," waarschuwde Koen. "Er komt bijvoorbeeld geen politie aan te pas. Maar spannend moest het zeker worden. En onvoorspelbaar. Toen hoofdstuk zes af was, heb ik het aan mijn vrouw Elsie laten lezen en vroeg ik haar hoe ze dacht dat het verhaal zou verder gaan. Toen ze de bal helemaal mis sloeg, wist ik dat ik op het goede spoor zat."
De titel IJs is trouwens een cadeautje van Bart van Loo. Koen vertelde de Frankrijkkenner op café over zijn recente romanproject, met de verzuchting dat hij geen goede titel kon vinden. 'IJs' zei Bart prompt. En aldus geschiedde. Het contract van LetterRijn kreeg Koen in een ander café, in Sint-Niklaas, ergens halfweg tussen Wevelgem en Leidschendam, aangeboden.
Hoe autobiografisch is een roman? Dat willen mensen toch altijd weer weten. En dus ook Trui Moerkerke. Waarop Koen antwoordde dat een schrijver zich altijd weer onderbrengt ("verstopt") in verschillende personages. Of voorkennis over de auteur nu veel uitmaakt voor het leesplezier, is weer een andere zaak. "Toegegeven, ik speel graag een spelletje met de kenners van mijn vroegere werk. Zo laat ik de ouders van Hella, 'het mooiste meisje van de wereld' dat ook al in Valsspeler figureerde, even voorbijkomen. Maar gaat het dat aan je voorbij, dan is er nog geen man overboord."
Les Tripes sloot af met Georges Brassens. Het publiek sloot af met een hartverwarmende applaus. De gemeente bood een receptie aan. Kaas, wijn. Al snel vormden zich twee rijen voor de boekentafel. Niemand - nog het minst Koen zelf - kon vermoeden dat de signeersessie uiteindelijk twee uur zou duren.
0 reactie(s):
Een reactie posten