dinsdag 19 december 2017

0

Expo Ilah


Van 19 december tot 20 januari is er in de Bib in het park een expo met origineel werk van cartooniste en stripauteur Ilah.

Ilah - acroniem van Inge Liesbeth Alfonsina Heremans - studeerde toegepaste grafiek aan de Hogeschool Sint-Lukas Brussel en haalde een masterdiploma filosofie aan de KU Leuven. Ze is vooral bekend om haar personage Cordelia en de gelijknamige stopstrip die sinds 1996 in De Morgen verschijnt. Haar cartoons draaien vooral rond herkenbare situaties tussen mannen en vrouwen. "De herkenbaarheid van deze strip heeft een troostend effect dat een warm gevoel van dankbaarheid uitstraalt," schreef Marc Reynebeau over haar werk in Knack.

Uitgeverij Oogachtend publiceerde ondertussen negen Cordelia-albums (2001-2008). Tekenwerk van haar verschijnt in diverse Vlaamse kranten en tijdschriften. Recent maakte ze ook de tekeningen voor het columnboek Slaap kindje slaap verdomme van Lotte Debrouwere.

En nu is een mooie dwarsdoorsnede uit haar werk te zien in onze bibliotheek. Een verzameling schetsboekjes offreren een inkijk in de interne keuken van de cartooniste.












dinsdag 13 juni 2017

30

Leesclub ontmoet Lara Taveirne

De Leesclub van de bibliotheek moet al zowat sinds mensenheugenis bestaan. Vijfmaal per jaar komen de leden samen, meestal op de eerste woensdag van de maand, om leeservaringen uit te wisselen. In een ongedwongen sfeer: deelnemen is gratis en vrijblijvend, en elke bijeenkomst staat open voor iedereen die het te bespreken boek las.

En soms kan er dus een extraatje vanaf. Zoals op woensdag 7 juni, op de slotmeeting van dit seizoen. We hadden Lara Taveirne weten te strikken, de Brugse schrijfster (1983) die met De kinderen van Calais (2014), dat eerst tussen alle plooien dreigde te vallen, na een jaar onverwacht de Debuutprijs won, waarna het boek alsnog aan een spectaculaire remonte begon. Inmiddels heeft Taveirne ook Hotel zonder sterren (2015) uitgebracht, wisselde ze uitgeverij Manteau in voor het Nederlandse Prometheus en werkt ze nu aan een derde roman.


Lara probeerde eerst te achterhalen waar haar liefde voor schrijven vandaan kwam. Was het de ouderwetse typemachine van haar vader, die de o zo veranderlijke werkelijkheid toch via letters in het papier kon stansen? Was het schrijven van kindsaf aan een middel om haar angsten te bezweren, zoals dat kattebelletje dat ze als klein meisje aan een treinconducteur schreef, om zich mentaal klaar te maken voor een 'verre reis'? Of waren het toch de stapel liefdesbrieven die ze aan vriendjes schreef? Op een dag sprak ze af met een ex om een bepaalde brief terug te krijgen, waarna die kwam aandraven met een hele trekkersrugzak vol liefdespost!

Wat er ook van zij, inmiddels probeert ze de liefde voor het geschreven woord door te geven aan haar kinderen. Door veel voor te lezen, bijvoorbeeld. Het verhaal van Bobbel die in een bakfiets woonde en rijk wilde worden van Joke van Leeuwen blijft daarbij favoriet.


Het leeuwendeel van het praatje van Lara ging natuurlijk over haar succesboek. Ze vertelde hoe De kinderen van Calais ontstaan is. Over haar schoolreis naar Cap Blanc-Nez, waar ze met een vriendin geschorst werd toen ze zich te dicht bij de klifrand waagde. Over de dag dat ze het bewuste krantenartikel onder ogen kreeg waarin twee hartsvriendinnen in hun tienertijd onverwacht allebei zelfmoord pleegden -- door van de kalkrotsen van Calais te springen. Het lichaam van een van hen werd nooit gevonden. Wat haar onder meer fascineert is wat mensen onbewust doorgeven aan elkaar: tradities, opvattingen, een wereldbeeld, een temperament, en zelfs 'donkere genen'.


Prettig toeval voor de Leesclub: Kinderen van Calais wordt verfilmd door de jonge, Wevelgemse filmregisseur Ann-Julie Vervaeke. Zij kwam meeluisteren, beantwoordde vragen en gaf ten slotte à l'improviste een kleine causerie over het hele filmproject. Slotsom: een film maken in België heeft heel wat voeten in de aarde.

Lara vertelde dat een schrijver pas zijn volgende boek kan schrijven als hij zo ongeveer een hekel heeft gekregen aan het vorige. Loslaten is belangrijk. Ze liet een dia zien van Varengeville-sur-Mer, de plek waar ze het verhaal van de twee meisjes eindelijk los kon laten om aan Hotel zonder sterren te beginnen, een veel recht voor de raapser verhaal over de complicaties van de liefde.


Maar daar wou Lara het niet over hebben. Liever las ze voor uit haar nieuwe manuscript. Werktitel: Kerkhofblommenstraat. Een volkser verhaal over het Vlaanderen van de jaren veertig, gelardeerd met dialect dat ze uit oude dagboeken heeft opgepikt.

Het werd een prettige avond. "Jullie zijn zo stíl!" grapte Lara tegen het talrijk opgekomen publiek. Had het misschien iets te maken met haar voordrachtskunst? Feit is dat tussen de kaas en wijn achteraf de levendige dictie van de schrijfster vaak werd geprezen.


donderdag 27 april 2017

0

Lotte Debrouwere bezingt de vrolijke ellende van het ouderschap


Ze doet het in haar eentje, een kindje groot brengen. En daar schrijft Lotte Debrouwere uit Gullegem elke week een column over in Het Nieuwsblad. Zo vaak gelezen dat ze de verhaaltjes nu in een boek heeft gebundeld. Slaap kindje slaap verdomme, heet het. Een soms te eerlijke lofzang over het ouderschap. Herkenbaar voor alleenstaande ouders en alle ouders tout court.

Het boek wordt een lofzang op het ouderschap genoemd. Waarom een lofzang?
Omdat ik een ode wil brengen aan het alledaagse ouderschap. Hulde aan de gemiddelde ouder die er af en toe niets van bakt. Een hulde ook aan de alledaagse vrolijke ellende. Het 'getjool'. Het wordt omschreven als een 'te eerlijke lofzang'. Omdat ik misschien de dingen durf schrijven die je niet snel zegt als je kinderen hebt. Daarom ook de titel van het boek: 'slaap kindje slaap verdomme'. Ik moest echt strijden voor die vloek. Het is misschien hard, maar als je kind niet slaapt in het diepst van de nacht, dan lopen er buiten geen prachtige schaapjes. Dan zeg je niet lieflijk 'slaap kindje slaap'. Dan vloek je ook. Maar altijd, altijd zit de humor er ergens in. Omdat je er maar beter kan om lachen.

Wat is het verschil tussen een alleenstaande moeder en een moeder met vader?

Het zit hem in kleine en grote dingen. De vrijheid. Dat je niet even naar de bakker kan zonder je kind mee te nemen. Of een uurtje kan gaan lopen. Dan heb je direct een thuiswacht nodig. En je kan ook nooit in het holst van de nacht met een huilend kind aan je partner vragen 'liefje, sta jij eens op'. Heb je een partner, dan kan je er altijd wel ergens op rekenen. Dan verdeel je de last. Een kind is lastig. Het alleen opvoeden is dubbel zo lastig. Je bent ook de good cop en bad cop ineen. En je kan beslissingen over je kindje nooit aftoetsen. Je moet ze in je eentje nemen.

Wil je een rolmodel zijn voor andere alleenstaande moeders?
Geen rolmodel. Wel iemand die hen een hart onder de riem steekt. Onder het motto 'hier is het ook niet zo simpel'. Maar ik hoor van veel ouders en zelfs opa's en oma's dat ze zich er in herkennen. Ook al zijn ze met twee. Ook met twee kan het soms vrolijke ellende zijn natuurlijk.
Ik hoor vaak dat het herkenbaar, grappig en eerlijk is. Wel, als ik mensen daardoor een glimlach kan bezorgen, dan ben ik al blij.

Wat is een vikingdochter eigenlijk?
Die naam wordt gebruikt voor donorkindjes die verwekt zijn met Deens sperma. In ons land is er een tekort aan spermadonoren, dus doen Belgische ziekenhuizen beroep op Deens sperma. Daar is sperma doneren geen zo'n taboe. Mijn dochter heeft ook een mooie Scandinavische look. Blauwe ogen, bijna wit haar.

Verschenen alle columns uit het boek eerder in de krant ‘Het Nieuwsblad’?
Neen. Er zijn een 20-tal nieuwe columns. De meest tedere en ontroerende zijn er bij gevoegd. De meest literaire misschien. Omdat zij meer pasten in de intimiteit van een boek, dan in een krant. In een boek blijven ze ook langer bestaan. Een krant is vluchtiger.

Hoe duikt de inspiratie op voor een nieuwe column? Altijd uit het leven van de dag geplukt?
Zeer makkelijk. Ik moet nog maar naar de supermarkt gaan bijvoorbeeld. Gaat ze daar als een schildpad op haar rug kronkelen omdat ze geen zak chips krijgt. Gisteren stak ze nog de chocopot in de wasmachine en vorige week zette ze letterlijk een paard in de gang. Een plastic paard, voor alle duidelijkheid. En deze ochtend riep ze dat ze 'een kindje had gemaakt'. Dat vond ik nogal vroeg, ze is amper drie. Bleek dat ze een kind van pareltjes had gemaakt. Kortom, er is altijd en overal inspiratie.

Zijn er ook andere thema’s die opduiken, waar je over wil schrijven?
Absoluut. Door het boek heen, passeert ook de dood. Of het kleine, grote verdriet. Over een meisje dat een zeepaard in haar hoofd heeft. Een hersentumor die lijkt op een zeepaardje. Of over Oude Clara, die zegt dat mensen te kort leven en te lang sterven. Of over een mooi, overleden liefje, die alleen op het kerkhof ligt, terwijl hij daar niet zou moeten liggen. Maar altijd ligt er over de koude woorden een warm deken van liefde.

Hoe belangrijk is de lokale context? Zijn je columns herkenbaar Gullegems / Wevelgems?
Ja, er zit er eentje bij die gewoon volledig over het dorp gaat. En er komen ook mensen in voor die in Gullegem en Wevelgem wonen. Soms schrijf ik niet mals zoals 'waar flatgebouwen als kankergezwellen het laatste groen doen verdwijnen'. Dat gaat ook over ons dorp, waar ik soms hoop dat ze in plaats van een flatgebouw gewoon bomen neerzetten. Lang leve de weides en het groen. Dus ja, lokale context zit er in. Soms subtiel, soms heel duidelijk.

Benieuwd naar de reacties?

Dat ben ik elke week. En elke week is het geweldig om mailtjes te krijgen van mensen die hun vrolijke ellende uit de doeken doen. Om eens niet die perfecte facebookfoto's te zien van een prachtig hummeltje dat zijn mooiste lach etaleert, maar gewoon alles wat daaraan vooraf ging: dat het misschien wel honderd jaar duurde voor dat kind wou lachen. Dat het ook honderd jaar duurde voor het dat mooie T-shirtje wou aantrekken en dat het die ochtend nog weigerde om zijn boterham op te eten omdat er confituur op lag en geen choco.

'Slaap kindje slaap verdomme' van Lotte Debrouwere verscheen bij uitgeverij Lannoo.


Lotte Debrouwere...
- Ging na haar studies Pers en Communicatie radiojournalistiek studeren in Utrecht
- Haalde met een monoloog over haar overleden liefde de RVU-radioprijs en werd genomineerd voor Grenzeloos Geluid.
- Was reporter, regisseur en journalistiek bij Radio Nederland Wereldomroep, VARA en NCRV en woonde vier jaar in Hilversum
- Maakte radiodocumentaires voor Piazza op Radio 1
- Werkt nu twaalf jaar bij Het Nieuwsblad. Ze schrijft weekendverhalen en een wekelijkse column op zaterdag onder de titel "Lotte doet het alleen"
- Woont samen met haar driejarige dochter Loes - alias prinses Donderwolk - in Gullegem.
 

(c) foto Ivan Put

woensdag 26 april 2017

0

Jeugdboekenfeest te Waregem

Voor de tweede keer organiseerden de bibliotheken van de regio Zuid-West-Vlaanderen het slotfeest van het KJV-jaar. Dit keer was het de bibliotheek van Waregem die afgelopen zondag bijna 200 enthousiaste kinderen, begeleiders en bibliotheekmedewerkers mocht verwelkomen.

Er waren activiteiten op maat van elk leesgroepje. Onder meer Sabien Clement, Tine Mortier, Kim Crabeels, Brigitte Minne en de inderhaast opgetrommelde Kristien Dieltiens gaven gesmaakte lezingen. Kinderen konden zich verkleden en een toffe foto van zichzelf laten maken. In de Skriewer-stand bouwde men aan een stad gemaakt van oude videobanden. Bij Quindo kon je radio maken.

Wie daar zin in had kon een tattoo op zijn arm laten airbrushen of zelf het ontwerp voor een button maken. Voor de snoepers was er een ijskar, voor de speurders een boekenzoektocht, voor de lezers - en waren we dat niet allemaal? - een boekenverkoop met dubbelexemplaren van KJV-genomineerde boeken.

In een stille ruimte werd ondertussen het KJV-lied aangeleerd dat om 16u30 luidkeels weerklonk op de centrale vloer tijdens het slotmoment. Alle KJV-laureaten van dit jaar werden omgeroepen, de nog aanwezige schrijvers kregen pralines en iedereen kon terugblikken op een bijzonder goed gevuld leesjaar.









woensdag 15 maart 2017

0

Beluister onze podcast met Milja Praagman!


Speciaal voor de Jeugdboekenmaand kwam de Nederlandse auteur en illustrator Milja Praagman een weekje logeren in Kortrijk. Milja wou eerst amazone worden omdat ze tekenen niet echt een beroep vond, maar intussen heeft ze al meer dan 25 boeken gemaakt. In een van de boeken die ze illustreerde, Het lammetje dat een varken is, legt ze uit dat iedereen zichzelf moet kunnen zijn. Een boodschap die ze de kinderen ook wil mee geven als ze hen leert tovertekenen.

Van haar passage in de bibliotheek van Moorsele werd een hele fijne podcast gemaakt. Beluister hem hieronder! Milja gaf ook nog sessies in Anzegem, Kuurne, Waregem, Lendelede en Kortrijk.

0

Spelletjesnamiddag!

Wist je dat je in de Bib in het park ook spelletjes kunt lenen? Houten speelgoed voor kleuters, grote spelen voor verjaardagsfeestjes en bord- en kaartspelen voor oudere kinderen en volwassenen. Lenen is gratis, met dezelfde uitleenvoorwaarden als boeken.

Vandaag, tijdens onze spelletjesnamiddag, kon iedereen onze collectie beter leren kennen. Een begeleider demonstreerde de leukste spelletjes. Ook ouders en grootouders waren welkom.

Een fotoimpressie!











dinsdag 14 maart 2017

0

Ontmoeting met Wim Chielens

Wim Chielens was vandaag op bezoek bij ons. Hij weet alles van de Eerste Wereldoorlog en heeft er een paar prachtige jeugdboeken over geschreven. Wim is geboren en getogen in de Westhoek. Hij werkte zesentwintig jaar voor VRT Radio 2 als journalist en producer. Hij is een kind van de frontstreek en hoorde de getuigenissen nog uit de mond van mensen die het zelf meemaakten.

Komt hij voor een klas spreken, dan brengt hij een koffertje mee met voorwerpen die verwijzen naar de oorlog. Aan de hand van die voorwerpen laat hij de kinderen eerst zelf vertellen en daarna maakt hij de link met een verhaal, een tekst, een gedicht.

In zijn boek De kijkkast van Kobe krijgt een jongen uit de Westhoek na sluitingstijd een rondleiding in het In Flanders Fields Museum in Ieper door zijn oom Piet Chielens die er werkt. Kobe is zodanig onder de indruk van wat hij er te zien en te horen krijgt dat hij zelf een museum over de Eerste Wereldoorlog wil maken. Dus gaat hij voorwerpen verzamelen om zijn museum gestalte te geven - de voorwerpen die in Wims valiesje zitten: bottines, een kleine spade...


dinsdag 7 maart 2017

0

Milja Praagman op bezoek


Het samenwerkingsverband van Zuid-West-Vlaamse jeugdbibliothecarissen slaagt er al enkele jaren in een hele fijne lezingentournee te organiseren met Nederlandse jeugdschrijvers. Pure win-win is dat: Wevelgemse kinderen komen zo ook eens in contact met auteurs van ver over de grens, en omgekeerd ontmoeten Nederlandse schrijvers op een paar dagen tijd een aanzienlijk deel van hun Vlaamse fans. Dit jaar kregen we Milja Praagman over de vloer, een hele leuke kinderboekenschrijfster én -illustratrice.


Milja werd dan wel geboren in Amsterdam, maar groeide op in Den Dungen, in de driehoek 's Hertogenbosch-Tilburg-Eindhoven. Het zuiden van Nederland dus, en dat kon je horen aan haar zachtruisende r. Het maakte de taalafstand tussen haar en het tweede leerjaar van de Moorseelse lagere school alvast een tikje minder groot.


Milja woonde als kind in een oud huis op een dijk, met veel dieren en veel ruimte om zich heen. Ze studeerde grafisch ontwerpen aan de Akademie voor beeldende kunsten in Breda. Voor Sesamstraat-televisie maakt ze animaties. Door het illustreren en vooral door het verzinnen in opdracht voor Okki en andere kindertijdschriften onstonden er ook veel nieuwe ideeën voor ‘eigen’ verhalen. De schrijfster Milja werd geboren!


Drie workshops gaf Milja. Ze vertelde eerst hoe ze illustratrice werd, hoewel het oorspronkelijke plan was om amazone te worden. (Probleem: ze had geen paard.) Ideeën voor haar boeken doet ze meestal op in de beslotenheid van haar eigen huis. In bad bedacht ze opeens dat een po een hoed wordt, als je hem maar omgekeerd op je hoofd zet. Een ander boek ontstond toen ze ziek te bed lag en iedereen te pas en te onpas de kamer binnen kwam. Het gloednieuwe boek Het lammetje dat een varken is past wonderwel in het thema van de Jeugdboekenmaand: M/V/X (over genderverschillen en identiteit).


Na het bonte exposé van Milja, waarin ze ook een inkijkje gaf in haar werkruimte - met die chaotische werktafel - mochten de kinderen zelf aan de slag voor een potje tovertekenen: de kinderen maakten een tekening op papier die, naarmate je nieuwe flapjes openklapte, steeds weer een andere tekening werd. De mooie resultaten zie je op de filmpjes hieronder!

Bekijk hier alle boeken van Milja Praagman in de bib.





maandag 6 maart 2017

0

Kom naar onze slow reading-maandagen

Hoe lang is het geleden dat je nog eens een hele poos ondergedompeld was in een boek? Dat je hoofd stond naar een uur lekker doorlezen? Té lang geleden?

Dan is slow reading zeker iets voor jou. Elke eerste maandag van de maand komen we op een rustige plek samen, in een van de salons in de Bib in het park, om een uur onafgebroken een boek te lezen. Roman, thriller, graphic novel, non-fictieboek — maakt niet uit: kies er eentje uit onze rekken of breng er een mee van thuis. Bij ons vind je de rust die je zoekt. We schakelen de smartphone uit en zoeken een comfortabele sofa op. Na afloop is er een drankje voor iedereen en kan je een boekenbabbeltje slaan met de andere slow readers. Slow reading is leuk: iedereen gaat met nieuwe boekentips naar huis.

Elke eerste maandag van de maand dus, om 19u30 in de Bib in het park. De toegang is gratis. Iedereen is welkom. De sfeer is relaxt. Het wordt geen elitaire bedoening. Stuur vooraf gewoon een mailtje naar conny.vansteenkiste@wevelgem.be


donderdag 2 maart 2017

0

Kookworkshop

In samenwerking met Haasje Over organiseerden we een heuse kookworkshop. Eerst lazen onze kokinnen voor uit het prentenboek Mannetje Koek schrijft een boek, van Pieter Gaudesaboos en Lorraine Francis.


Mannetje Koek wordt 100 jaar. Zijn vriendjes, de Erwtjes, Kastanje en Bolletje Kaas, verwachten een leuk feest, maar Mannetje Koek heeft het veel te druk, hij is bezig een boek over zijn leven te schrijven. De drie vriendjes zijn bang dat hij ook minder leuke dingen over hen zal schrijven. Als het boek klaar is, sluipen ze het huis van Mannetje Koek in om alle minder mooie verhalen eruit te scheuren, maar het Boek gaat er vandoor!


Daarna kregen de kinderen les hoe ze een koekjestaart konden maken. Een koekjestaart met héél véél boter. Na afloop mocht ieder kindje zijn taart pimpen met nog meer lekkers. Een taart om vingers bij af te likken!


woensdag 22 februari 2017

0

Nieuwe Gullegemnaren

We vieren dit jaar 950 jaar Gullegem en dit vieren we samen met álle Gullegemnaren. Daarom toonde Kokopelli in een mooie foto-expo mensen die niet in België geboren zijn maar wel in Gullegem wonen, werken en leven.

De tentoonstelling toonde hun portretten. Je las er ook hun verhaal: waarom zijn ze naar Gullegem gekomen, wat vinden ze leuk in Gullegem, wat hadden ze graag meegebracht uit hun thuisland,...?


zaterdag 11 februari 2017

0

Laatste Vertelclub

De seizoensfinale van de Vertelclub was zoals steeds een leuk feest.

Juf Veerle sloot het seizoen, dat in het teken stond van het thema M/V/X, af met Heksenfee, een prentenboek van Brigitte Minne. Fee Rozemarijn vindt feee͏̈n saai omdat ze zo zoet en netjes zijn. Ze wil liever een heks zijn en vertrekt tegen haar moeders wil naar het heksenbos...

Na afloop werden er vijf prentenboeken verloot onder onze trouwste bezoekers. Bedankt aan alle vertellers. Afspraak volgend jaar, voor een nieuw seizoen Vertelclub!


woensdag 1 februari 2017

1

Lionel Deflo overleden


De Wevelgemse auteur en literatuurcriticus Lionel Deflo is op 31 januari - op zijn verjaardag - overleden. Hij is 77 jaar geworden.

Deflo was leraar, directeur van uitgeverij Manteau en hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Kreatief. Hij publiceerde enkele boeken met kritisch proza en monografieën over auteurs. In de jaren ‘80 was hij de woordvoerder van de nieuw-realistische poëzie in Nederland en Vlaanderen.
Hij schreef kortverhalen die meestal verschenen in literaire tijdschriften. In 2012 bundelde hij die in Eerste sergeant-majoor Clausewitz.

Lionel Deflo was bestuurslid van de Vereniging van West-Vlaamse schrijvers en sinds vele jaren voorzitter van de Wevelgemse bibliotheekraad.

Terugblik: boekvoorstelling op 17 november 2012 in de bibliotheek.



zaterdag 28 januari 2017

0

'Op zoek naar poëzie' met Xavier Roelens

Xavier Roelens, een eigengereide Vlaamse dichter die al meer dan tien jaar aan de weg timmert, koos niet voor de gebaande paden in zijn introductielezing over poëzie. In het kader van Gedichtendag kwam Roelens (Rekkem, 1976) in een poëtische aflevering van Boterhammen in de Bib vertellen over zijn persoonlijke relatie met de dichtkunst - en deed dat met verve.

Het begon als puber, Xavier was een jaar of zestien, in de poësis. Voor de klas mocht hij het sonnet 'Wijding aan mijn vader' van Karel van de Woestijne voordragen. Het deed hem voor het eerst nadenken over de kwaliteit van taal. Het zette hem aan tot zijn eerste eigen versregels die hem kwamen aangewaaid tijdens het fietsen van school naar huis. Regels die, met de blik van nu, taalfouten bevatten, maar dat deerde toen niet.

Tastend, zoekend, met veel handgebaren, liet Roelens de dichters aan bod komen die hem een wereld hadden opengelegd. De onvermijdelijke Herman de Coninck, met de parlandopoëzie van Vingerafdrukken, was belangrijk. Hij was een van de eerste dichters die ontdekt werden in de bibliotheek. (De hele rit lang bleef Roelens erop hameren hoe belangrijk de openbare bibliotheek is voor de poëzieliefhebber).


Een echte "autostrade" werd geopend door Lucebert, de keizer van de Vijftigers, de dichter die "de ruimte van het volledige leven" in een gedicht wou opnemen. Zijn verzamelde verzen springen van het ene gevoel op het andere, ook binnen één gedicht. De gulzigheid van Luceberts taal en de reikwijdte van zijn onderwerpen spraken Roelens aan en zouden zijn eigen poëzie beïnvloeden.

Roelens debuteerde in 2007 met Er is een spookrijder gesignaleerd, een bundel compacte, vormvaste gedichten geïnspireerd op Stèles van Victor Segalen. Hoe anders is Stormen, olielekken, motetten (2012) - een uitzinnige bundel over biodiversiteit, met allerlei typografische vondsten en gedichten vol citaten die het midden houden tussen poëzie en proza.

Paul van Ostaijen comes to mind, en inderdaad, ook hij was belangrijk voor Roelens. Hij leerde hem kijken naar poëzie, de aanblik van een gedicht ook te zien als een beeld dat iets kan vertellen. Ook hoe Van Ostaijen tekstflarden uit de oorlog letterlijk in zijn gedichten opnam - de oorlog liet zien in plaats van de oorlog op te roepen - was een openbaring.

Een hedendaagse dichter die experimenteert met typografie en waar Roelens zich mee verwant voelt is de Nederlander Tonnus Oosterhoff. Roelens stond zelf in voor de vormgeving van het binnenwerk van zijn tweede bundel en wees erop hoe je instrument - schrijven in InDesign, niet in Word - de vorm van je gedichten in een bepaalde richting stuurt. Niets is onschuldig.


De voorlaatste dichter die Roelens midscheeps raakte was Jeroen Mettes - de jonge, beloftevolle essayist die op zijn blog Poëzienotities gedichten diepgravend besprak en aandacht opeiste voor poëzievormen die in de Lage Landen nagenoeg onbekend zijn, zoals het lange prozagedicht. Roelens liet de cassette zien waarin N30 is opgenomen, het lange gedicht dat postuum (Mettes pleegde zelfmoord in 2006) werd gepubliceerd.

Ook Mettes schaamde er zich niet voor om allerlei zaken van buitenaf op te nemen in zijn poëzie, van de hak op de tak te springen zoals het leven zelf en de lezer - zonder handleiding - het resultaat te laten ervaren. Een mens is immers meer dan ratio alleen - een gedicht moet je eerst ondergaan of beleven.

Ook Roelens probeert in zijn poëzie de stem, de stemmén van de ander in zijn gedichten te betrekken. Het meest zal hij dat doen in zijn laatste bundel, die als het goed is dit jaar nog verschijnt. Daarin worden de vroegste jeugdherinneringen van tientallen mensen verwerkt: "Ik haal teksten van buitenaf, ik trek ze door mij en zie wel wat er weer naar buiten komt."

Afgesloten werd er met een knipoog naar de roots. Met Guido Gezelle. ''t Er viel 'ne keer', een van de mooiste gedichten in het West-Vlaams. Roelens is overigens een begenadigd voordrager van poëzie - eigen of andermans poëzie. Iemand die wat theater in zijn presentatie niet schuwt. De tijd dat gedichten per definitie stonden voor verstilling en bezinning ligt gelukkig al een tijdje achter ons.