Milja Praagman op bezoek

Het samenwerkingsverband van Zuid-West-Vlaamse jeugdbibliothecarissen slaagt er al enkele jaren in een hele fijne lezingentournee te organiseren met Nederlandse jeugdschrijvers. Pure win-win is dat: Wevelgemse kinderen komen zo ook eens in contact met auteurs van ver over de grens, en omgekeerd ontmoeten Nederlandse schrijvers op een paar dagen tijd een aanzienlijk deel van hun Vlaamse fans. Dit jaar kregen we Milja Praagman over de vloer, een hele leuke kinderboekenschrijfster én -illustratrice.

Milja werd dan wel geboren in Amsterdam, maar groeide op in Den Dungen, in de driehoek 's Hertogenbosch-Tilburg-Eindhoven. Het zuiden van Nederland dus, en dat kon je horen aan haar zachtruisende r. Het maakte de taalafstand tussen haar en het tweede leerjaar van de Moorseelse lagere school alvast een tikje minder groot.

Milja woonde als kind in een oud huis op een dijk, met veel dieren en veel ruimte om zich heen. Ze studeerde grafisch ontwerpen aan de Akademie voor beeldende kunsten in Breda. Voor Sesamstraat-televisie maakt ze animaties. Door het illustreren en vooral door het verzinnen in opdracht voor Okki en andere kindertijdschriften onstonden er ook veel nieuwe ideeën voor ‘eigen’ verhalen. De schrijfster Milja werd geboren!

Drie workshops gaf Milja. Ze vertelde eerst hoe ze illustratrice werd, hoewel het oorspronkelijke plan was om amazone te worden. (Probleem: ze had geen paard.) Ideeën voor haar boeken doet ze meestal op in de beslotenheid van haar eigen huis. In bad bedacht ze opeens dat een po een hoed wordt, als je hem maar omgekeerd op je hoofd zet. Een ander boek ontstond toen ze ziek te bed lag en iedereen te pas en te onpas de kamer binnen kwam. Het gloednieuwe boek Het lammetje dat een varken is past wonderwel in het thema van de Jeugdboekenmaand: M/V/X (over genderverschillen en identiteit).

Na het bonte exposé van Milja, waarin ze ook een inkijkje gaf in haar werkruimte - met die chaotische werktafel - mochten de kinderen zelf aan de slag voor een potje tovertekenen: de kinderen maakten een tekening op papier die, naarmate je nieuwe flapjes openklapte, steeds weer een andere tekening werd. De mooie resultaten zie je op de filmpjes hieronder!

Bekijk hier alle boeken van Milja Praagman in de bib.

Kom naar onze slow reading-maandagen

Hoe lang is het geleden dat je nog eens een hele poos ondergedompeld was in een boek? Dat je hoofd stond naar een uur lekker doorlezen? Té lang geleden?

Dan is slow reading zeker iets voor jou. Elke eerste maandag van de maand komen we op een rustige plek samen, in een van de salons in de Bib in het park, om een uur onafgebroken een boek te lezen. Roman, thriller, graphic novel, non-fictieboek — maakt niet uit: kies er eentje uit onze rekken of breng er een mee van thuis. Bij ons vind je de rust die je zoekt. We schakelen de smartphone uit en zoeken een comfortabele sofa op. Na afloop is er een drankje voor iedereen en kan je een boekenbabbeltje slaan met de andere slow readers. Slow reading is leuk: iedereen gaat met nieuwe boekentips naar huis.

Elke eerste maandag van de maand dus, om 19u30 in de Bib in het park. De toegang is gratis. Iedereen is welkom. De sfeer is relaxt. Het wordt geen elitaire bedoening. Stuur vooraf gewoon een mailtje naar conny.vansteenkiste@wevelgem.be

Kookworkshop

In samenwerking met Haasje Over organiseerden we een heuse kookworkshop. Eerst lazen onze kokinnen voor uit het prentenboek Mannetje Koek schrijft een boek, van Pieter Gaudesaboos en Lorraine Francis.

Mannetje Koek wordt 100 jaar. Zijn vriendjes, de Erwtjes, Kastanje en Bolletje Kaas, verwachten een leuk feest, maar Mannetje Koek heeft het veel te druk, hij is bezig een boek over zijn leven te schrijven. De drie vriendjes zijn bang dat hij ook minder leuke dingen over hen zal schrijven. Als het boek klaar is, sluipen ze het huis van Mannetje Koek in om alle minder mooie verhalen eruit te scheuren, maar het Boek gaat er vandoor!

Daarna kregen de kinderen les hoe ze een koekjestaart konden maken. Een koekjestaart met héél véél boter. Na afloop mocht ieder kindje zijn taart pimpen met nog meer lekkers. Een taart om vingers bij af te likken!

Nieuwe Gullegemnaren

We vieren dit jaar 950 jaar Gullegem en dit vieren we samen met álle Gullegemnaren. Daarom toonde Kokopelli in een mooie foto-expo mensen die niet in België geboren zijn maar wel in Gullegem wonen, werken en leven.

De tentoonstelling toonde hun portretten. Je las er ook hun verhaal: waarom zijn ze naar Gullegem gekomen, wat vinden ze leuk in Gullegem, wat hadden ze graag meegebracht uit hun thuisland,...?

Laatste Vertelclub

De seizoensfinale van de Vertelclub was zoals steeds een leuk feest.

Juf Veerle sloot het seizoen, dat in het teken stond van het thema M/V/X, af met Heksenfee, een prentenboek van Brigitte Minne. Fee Rozemarijn vindt feee͏̈n saai omdat ze zo zoet en netjes zijn. Ze wil liever een heks zijn en vertrekt tegen haar moeders wil naar het heksenbos...

Na afloop werden er vijf prentenboeken verloot onder onze trouwste bezoekers. Bedankt aan alle vertellers. Afspraak volgend jaar, voor een nieuw seizoen Vertelclub!

Lionel Deflo overleden

De Wevelgemse auteur en literatuurcriticus Lionel Deflo is op 31 januari - op zijn verjaardag - overleden. Hij is 77 jaar geworden.

Deflo was leraar, directeur van uitgeverij Manteau en hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Kreatief. Hij publiceerde enkele boeken met kritisch proza en monografieën over auteurs. In de jaren ‘80 was hij de woordvoerder van de nieuw-realistische poëzie in Nederland en Vlaanderen.
Hij schreef kortverhalen die meestal verschenen in literaire tijdschriften. In 2012 bundelde hij die in Eerste sergeant-majoor Clausewitz.

Lionel Deflo was bestuurslid van de Vereniging van West-Vlaamse schrijvers en sinds vele jaren voorzitter van de Wevelgemse bibliotheekraad.

Terugblik: boekvoorstelling op 17 november 2012 in de bibliotheek.

'Op zoek naar poëzie' met Xavier Roelens

Xavier Roelens, een eigengereide Vlaamse dichter die al meer dan tien jaar aan de weg timmert, koos niet voor de gebaande paden in zijn introductielezing over poëzie. In het kader van Gedichtendag kwam Roelens (Rekkem, 1976) in een poëtische aflevering van Boterhammen in de Bib vertellen over zijn persoonlijke relatie met de dichtkunst - en deed dat met verve.

Het begon als puber, Xavier was een jaar of zestien, in de poësis. Voor de klas mocht hij het sonnet 'Wijding aan mijn vader' van Karel van de Woestijne voordragen. Het deed hem voor het eerst nadenken over de kwaliteit van taal. Het zette hem aan tot zijn eerste eigen versregels die hem kwamen aangewaaid tijdens het fietsen van school naar huis. Regels die, met de blik van nu, taalfouten bevatten, maar dat deerde toen niet.

Tastend, zoekend, met veel handgebaren, liet Roelens de dichters aan bod komen die hem een wereld hadden opengelegd. De onvermijdelijke Herman de Coninck, met de parlandopoëzie van Vingerafdrukken, was belangrijk. Hij was een van de eerste dichters die ontdekt werden in de bibliotheek. (De hele rit lang bleef Roelens erop hameren hoe belangrijk de openbare bibliotheek is voor de poëzieliefhebber).

Een echte "autostrade" werd geopend door Lucebert, de keizer van de Vijftigers, de dichter die "de ruimte van het volledige leven" in een gedicht wou opnemen. Zijn verzamelde verzen springen van het ene gevoel op het andere, ook binnen één gedicht. De gulzigheid van Luceberts taal en de reikwijdte van zijn onderwerpen spraken Roelens aan en zouden zijn eigen poëzie beïnvloeden.

Roelens debuteerde in 2007 met Er is een spookrijder gesignaleerd, een bundel compacte, vormvaste gedichten geïnspireerd op Stèles van Victor Segalen. Hoe anders is Stormen, olielekken, motetten (2012) - een uitzinnige bundel over biodiversiteit, met allerlei typografische vondsten en gedichten vol citaten die het midden houden tussen poëzie en proza.

Paul van Ostaijen comes to mind, en inderdaad, ook hij was belangrijk voor Roelens. Hij leerde hem kijken naar poëzie, de aanblik van een gedicht ook te zien als een beeld dat iets kan vertellen. Ook hoe Van Ostaijen tekstflarden uit de oorlog letterlijk in zijn gedichten opnam - de oorlog liet zien in plaats van de oorlog op te roepen - was een openbaring.

Een hedendaagse dichter die experimenteert met typografie en waar Roelens zich mee verwant voelt is de Nederlander Tonnus Oosterhoff. Roelens stond zelf in voor de vormgeving van het binnenwerk van zijn tweede bundel en wees erop hoe je instrument - schrijven in InDesign, niet in Word - de vorm van je gedichten in een bepaalde richting stuurt. Niets is onschuldig.

De voorlaatste dichter die Roelens midscheeps raakte was Jeroen Mettes - de jonge, beloftevolle essayist die op zijn blog Poëzienotities gedichten diepgravend besprak en aandacht opeiste voor poëzievormen die in de Lage Landen nagenoeg onbekend zijn, zoals het lange prozagedicht. Roelens liet de cassette zien waarin N30 is opgenomen, het lange gedicht dat postuum (Mettes pleegde zelfmoord in 2006) werd gepubliceerd.

Ook Mettes schaamde er zich niet voor om allerlei zaken van buitenaf op te nemen in zijn poëzie, van de hak op de tak te springen zoals het leven zelf en de lezer - zonder handleiding - het resultaat te laten ervaren. Een mens is immers meer dan ratio alleen - een gedicht moet je eerst ondergaan of beleven.

Ook Roelens probeert in zijn poëzie de stem, de stemmén van de ander in zijn gedichten te betrekken. Het meest zal hij dat doen in zijn laatste bundel, die als het goed is dit jaar nog verschijnt. Daarin worden de vroegste jeugdherinneringen van tientallen mensen verwerkt: "Ik haal teksten van buitenaf, ik trek ze door mij en zie wel wat er weer naar buiten komt."

Afgesloten werd er met een knipoog naar de roots. Met Guido Gezelle. ''t Er viel 'ne keer', een van de mooiste gedichten in het West-Vlaams. Roelens is overigens een begenadigd voordrager van poëzie - eigen of andermans poëzie. Iemand die wat theater in zijn presentatie niet schuwt. De tijd dat gedichten per definitie stonden voor verstilling en bezinning ligt gelukkig al een tijdje achter ons.