Een auteurslezing moet beklijven. Moet indruk maken, opdat jongeren nadien naar de boeken van de schrijver teruggrijpen. Daarom heb je voor een geslaagde lezing een auteur nodig die goed kan schrijven én goed kan vertellen. Guy Didelez is zo'n dubbeltalent.
Vóór de leerlingen van het VTI Gullegem binnensijpelden in het zaaltje naast de bibliotheek, had Guy in stilte zijn boeken in vijf stapels opgetast. Zo'n indeling was beslist nodig, want in zijn lange carrière heeft hij zich aan verschillende genres gewaagd.
De eerste stapel, vertelde Guy tegen de jongens van het eerste middelbaar, zijn de vlotte, spannende, grappige boeken. De tweede stapel is meer in trek bij meisjes. "Dat zijn de gevoelige boeken; ik noem ze soms oneerbiedig de blète-boeken." Op de derde stapel lagen wat Guy de "bloedspannende" boeken noemde: de thrillers voor jongeren.
Het was vooral de Rarifeiten-reeks waar de interesse van de leerlingen naar uitging, de vierde stapel. 'Rarifeiten' is een samentrekking van 'feiten' en 'rariteiten'. Het zijn bundels waar Guy Didelez samen met Frank Pollet ongelooflijke maar waargebeurde verhalen in heeft verzameld. Verhalen over een vleermuis die in een bh terechtkomt. Over de man die een overval pleegde met een... banaan. Over Larry Walters, die met behulp van weerbalonnen tot schrikbarende hoogten steeg.
In de winkel doet de reeks het niet zo best, zei de auteur achteraf, maar tijdens de lezing was daar niets van te merken. Of Guy zo'n anekdote wou vertellen? Ja, dat wou hij wel. Hij diste een verhaal op over een kampeerder die in de jungle op een wel heel ongewone manier wakker werd in zijn slaapzak: met een ratelslang op zijn buik.
Het verhaal bleek een kleine ode aan de menselijke vindingrijkheid. Want hoe ontdeed de kampeerder zich van de slang? Met zachte gebaren deed hij teken aan zijn kompaan om een kop koffie uit te gieten op het grondzeil. In de koffie tekende hij met de vinger een stralende zon. Zijn vriend begreep wat er moest gebeuren: stilletjes brak hij de tent af, zodat de slang uiteindelijk in de felle zon kwam te liggen. En daar had het giftige beestje niet zo'n trek in. Het maakte dat het wegkwam. Gevaar geweken voor de kampeerder.
De vijfde stapel betrof de wat moeilijkere faction-boeken. 'Faction' is een combinatie van 'fact' en 'fiction', van feiten en verbeelding. In die boeken probeert Didelez een aantal bekende mysteries in de geschiedenis van een eigen interpretatie te voorzien, en misschien zelfs op te lossen.
Guy vertelde over een aantal van zijn populaire boeken wat meer, zoals Kadavergedaver en Het infernaat (nóg zo'n samentrekking, van 'inferno' en 'internaat'). Natuurlijk kon ook Raspoetin niet onbesproken blijven. In 1988 werd Raspoetin bekroond als beste Vlaamse misdaadverhaal, een uitzonderlijke eer voor een jeugdboek. Het is dé klassieker van Didelez, en zo kwam het dat hij uiteindelijk onder de druk bezweek om een paar vervolgdelen te schrijven.
Het oorspronkelijke boek gaat over Peter. De jongen blijkt te stotteren en een grote liefde te hebben: buiksprekerspoppen. Dat is een erfenis van zijn vader, die op mysterieuze wijze om het leven gekomen is. De poppen blijken een obsessie voor Peter te zijn en het lijkt er zelfs op dat de gemeenste van de vier poppen, genaamd Raspoetin, zijn boosaardige karaktereigenschappen aan Peter overdraagt...
Na afloop was er tijd voor een kort praatje met de auteur. Elke twee jaar probeert de bibliotheek een auteur te voorzien voor het VTI, die jongeren die van huis uit niet zo dol zijn op lezen een prikkelende voormiddag kan bezorgen. Ik denk dat we daar dit jaar in geslaagd zijn.
Vóór de leerlingen van het VTI Gullegem binnensijpelden in het zaaltje naast de bibliotheek, had Guy in stilte zijn boeken in vijf stapels opgetast. Zo'n indeling was beslist nodig, want in zijn lange carrière heeft hij zich aan verschillende genres gewaagd.
De eerste stapel, vertelde Guy tegen de jongens van het eerste middelbaar, zijn de vlotte, spannende, grappige boeken. De tweede stapel is meer in trek bij meisjes. "Dat zijn de gevoelige boeken; ik noem ze soms oneerbiedig de blète-boeken." Op de derde stapel lagen wat Guy de "bloedspannende" boeken noemde: de thrillers voor jongeren.
Het was vooral de Rarifeiten-reeks waar de interesse van de leerlingen naar uitging, de vierde stapel. 'Rarifeiten' is een samentrekking van 'feiten' en 'rariteiten'. Het zijn bundels waar Guy Didelez samen met Frank Pollet ongelooflijke maar waargebeurde verhalen in heeft verzameld. Verhalen over een vleermuis die in een bh terechtkomt. Over de man die een overval pleegde met een... banaan. Over Larry Walters, die met behulp van weerbalonnen tot schrikbarende hoogten steeg.
In de winkel doet de reeks het niet zo best, zei de auteur achteraf, maar tijdens de lezing was daar niets van te merken. Of Guy zo'n anekdote wou vertellen? Ja, dat wou hij wel. Hij diste een verhaal op over een kampeerder die in de jungle op een wel heel ongewone manier wakker werd in zijn slaapzak: met een ratelslang op zijn buik.
Het verhaal bleek een kleine ode aan de menselijke vindingrijkheid. Want hoe ontdeed de kampeerder zich van de slang? Met zachte gebaren deed hij teken aan zijn kompaan om een kop koffie uit te gieten op het grondzeil. In de koffie tekende hij met de vinger een stralende zon. Zijn vriend begreep wat er moest gebeuren: stilletjes brak hij de tent af, zodat de slang uiteindelijk in de felle zon kwam te liggen. En daar had het giftige beestje niet zo'n trek in. Het maakte dat het wegkwam. Gevaar geweken voor de kampeerder.
De vijfde stapel betrof de wat moeilijkere faction-boeken. 'Faction' is een combinatie van 'fact' en 'fiction', van feiten en verbeelding. In die boeken probeert Didelez een aantal bekende mysteries in de geschiedenis van een eigen interpretatie te voorzien, en misschien zelfs op te lossen.
Guy vertelde over een aantal van zijn populaire boeken wat meer, zoals Kadavergedaver en Het infernaat (nóg zo'n samentrekking, van 'inferno' en 'internaat'). Natuurlijk kon ook Raspoetin niet onbesproken blijven. In 1988 werd Raspoetin bekroond als beste Vlaamse misdaadverhaal, een uitzonderlijke eer voor een jeugdboek. Het is dé klassieker van Didelez, en zo kwam het dat hij uiteindelijk onder de druk bezweek om een paar vervolgdelen te schrijven.
Het oorspronkelijke boek gaat over Peter. De jongen blijkt te stotteren en een grote liefde te hebben: buiksprekerspoppen. Dat is een erfenis van zijn vader, die op mysterieuze wijze om het leven gekomen is. De poppen blijken een obsessie voor Peter te zijn en het lijkt er zelfs op dat de gemeenste van de vier poppen, genaamd Raspoetin, zijn boosaardige karaktereigenschappen aan Peter overdraagt...
Na afloop was er tijd voor een kort praatje met de auteur. Elke twee jaar probeert de bibliotheek een auteur te voorzien voor het VTI, die jongeren die van huis uit niet zo dol zijn op lezen een prikkelende voormiddag kan bezorgen. Ik denk dat we daar dit jaar in geslaagd zijn.
0 reactie(s):
Een reactie posten